Шоире, ки 42 фарзанд дошт…

Шоирони мо ғайр аз осор бо ин ё он хислаташон ё ривоёт дар байни мардум маъруф ҳастанд. Масалан, дарозумриро ба Саъдии Шерозӣ, ғайбдониро ба Ҳофиз нисбат медиҳанд. Аҳмади Ҷомӣ бошад, соҳиби 42 фарзанд будааст…

Аҳмади Ҷомӣ, ки дар таърих ҳамчун ориф ва ҳамчун шоир маъруф аст, дар соли 441-и ҳиҷрии қамарӣ, 1049-и мелодӣ дар деҳаи Номқи вилояти Ҷом ба олам омад. Вай дар баробари шоир буданаш аз авлоди шахсиятҳои бузурги таърихи ислом ба шумор меравад. Вай аз фарзандони саҳобаи Расулуллоҳ — Ҷарир ибни Абдуллоҳ будааст. Ҷарир ибни Абдуллоҳ дар соли охирини зиндагии Муҳаммад алайҳиссалом исломро қабул мекунад ва аз худаш нақл ҳаст, ки ҳар гоҳ бо ӯ паёмбар мулоқот мекарданд ва ё рӯ ба рӯ мегаштанд, табассум менамуданд. Ҳазрати Умар Ҷарир ибни Абдуллоҳро «Юсуфи ин уммат» хитоб мекарданд.

Аҳмади Ҷомӣ дар тӯли умри худ ба ҳидояти мардум машғул гашт ва дар ҳаёти худ мекӯшид, ки доимо ба нафъ ва фоидаи мардумон кор кунад. Беш аз ҳама вай мехост, ки мардумро аз роҳи бад гардонад ва онҳоро ба тавба мутамоил гардонад.

Аҳмади Ҷомӣ бо тахаллусу унвонҳои фахрии Жандапил, Шайхи Ҷом машҳур аст. Аз ӯ девони ашъор, ки ҳиссаи бештараш аз ғазал иборат аст, боқӣ мондааст. Аҳмади Ҷомӣ ҳамасри Саноии Ғазнавӣ, Муҳаммади Ғаззолӣ ва Айнулқуззоти Ҳамадонӣ буд. Даргузашти Аҳмади Ҷомӣ дар соли 534-и ҳиҷрӣ, 1139-и мелодӣ сурат гирифтааст. Марқади ӯ то кунун зиёратгоҳи аҳли фазл мебошад.

Аҳмади Ҷомӣ аз сабаби бузургҷуссагияш Жандапил унвон гирифтааст. Гоҳо ӯро Зиндапил ҳам навиштаанд, яъне вай аз лиҳози ҷисмонӣ ягон ноқисие надоштааст.

Аз ин шоир ва ориф чилу ду нафар фарзанд ба ҷаҳон мерос монда будааст, ки сию нуҳтои онҳо писар ва се нафари дигарашон духтар будаанд. Табиист, ки Шайхи Ҷом фарзандонашро босавод тарбия кардааст. Қисме аз фарзандонаш тариқати падарашонро идома дода, ба ҳидояту иршоди мардум машғул гардидаанд, як гурӯҳи дигари фарзандони Аҳмади Ҷомӣ то ба мартабаи вазирӣ ва дабириву амирӣ расидаанд.

Худи Аҳмади Ҷомӣ маърифати Парвардигорро сарвати нек меҳисобид ва дунёро бошад, чизе намедонист, чунон ки фармудааст:

Молу мулку тахту бахту миру чокар ҳеч нест,

Кору бору гиру дору зебу зевар ҳеч нест.

Қасру насру шоҳу моҳу боғу роғу гулситон,

Чун кушоӣ чашми ҷуръат, эй бародар, ҳеч нест.

И. РАҲИМОВ, фарҳангшинос

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube