آذرخش

در آستان تبریز

 در دیده‌ام درود،

قلبی پُر از ترانه و جانی پُر از سرود،

نجواکنان رسیده‌ام تا آستان تو،

از زادگاه رودکی،

 از زادگاه رود!

 قندیست در لبم.

قندی ز قندهای سمرقند قندمند،

شیرینی ز شهد بخارای بی‌گزند.

ترمیوه‌ای ز باغ دوشنبه شادکام،

لعلی ز لعل بدخشان سربلند.

 این آب چشم­را

من با دعای رودکی

از جوی مولیان و زرافشان گرفته‌ام،

از ره‌گذار ناصر خسرو

وز کوچة کمال خجندی

گردی ز خاک راه به مجگان گرفته‌ام.

تا لحظة وصال

این آب و خاک­را بدهم خاک و آب نو،

سرخاب­را روان کنم از سرخ — آب نو

خانم ثنا به مرقد خاقان دامنت،

گیرم دعا ز کوی ولیان دامنت.

 خاک کمال­را ز خجند آورم پیام،

تا که کمال­را ز خجند آورم پیام.

نالان شوم به منزل تبریزیان چو تار،

در شهر شهریار، به آهنگ شهریار.

 تبریز!

ای بهشت تمنّای شاعران.

ای باغ عاشقانه و ای «کوی دلبران»،

بر شاعران و عاشقان و دلبران بگو،

در دیده‌ام درود،

قلبی پُر از ترانه و جانی پُر از سرود،

نجواکنان رسیده‌ام تا آستان تو،

از زادگاه رودکی،

 از زادگاه رود!

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube