کتابخانۀ «مهر‏برزین» بلخ

امروز فرد ناشناسی زنگ زد و پرسید: «شما رجایی هستید؟». گفتم: «بله، ولی دوست دارمنم بدانم که افتخار آشنایی با چه کسی را دارم.». با مهربانی گفت: «شما من را نمی‏‌شناسید. من هم شما را نمی‏‌شناسم. به‌دنبال کتاب‏‌هایی با موضوع افغانستان هستم. شمارۀ شما را دوستی داد و گفت می‏‌توانید کمکم کنید.». شور و شوق عجیبی در لابه‌لای سخنانش بود. چند تا کتاب تاریخی و ادبی برایش معرفی کردم و گفتم: «در وضعیت نا‌بسامان روزگار ما تنها ترویج فرهنگ کتاب‏‌خوانی است که می‌‏تواند جبران این‌همه عقب‌ماندگی‏‌ها و ویرانی‌‏های فرهنگی ما را بکند.». پیش از آنکه خداحافظی کند گفت: «بسیار علاقه ‏دارم که تاریخ کتابخانه‌ها و کتاب‏داری کشورم، افغانستان، را بدانم
سخنان پایانی او من را یاد زنده‏‌یاد نیلاب رحیمی، رئیس فقید کتابخانۀ عامۀ کابل، انداخت. چنین سؤالی را ده سال پیش از او پرسیده بودم که چنین پاسخ گفته بود
«… در افغانستان کتابخانه و کتابداری پیشینۀ بسیار زیادی دارد. در سال ١٣۶١، وزارت فرهنگ وقت کتابی با عنوان سیر تاریخی کتابخانه‌ها در افغانستان را چاپ کرده است. در تحقیقات انجام‌شده در آن کتاب آمده که کتابخانه و کتابداری از دوران گشتاسب در بلخ آغاز شده است. در آن زمان کتاب مقدس اوستا را در دوازده‌هزار پوست گاو نوشته بودند و در کتابخانۀ مهربرزین» در آتشکدۀ بلخ گذاشته بودند
از این‌ رو، قدمت کتابخانه و کتابداری در افغانستان به زمان‌های دور برمی‌گردد. در همۀ ادوار هم به‌سوی ترقی و کمال پیش رفته تا اینکه نوبت به ما رسیده است. در سال ١٣۴۵، حکومت شاهیِ وقت افغانستان کتابخانه عامۀ فعلی را با ادغام دو کتابخانۀ مطبوعات و وزارت معارف تأسیس می‏‌کند
از همان روز این کتابخانه با شعار «کتاب برای همه» کوشیده است که نفوذ خود را در شهرها و ولایات افغانستان توسعه دهد. در این کار هم توفیقات خوبی داشته است

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube