ویدا فرهودی — ایران — فرانسه

آتش بزن

خودرا مسوزان، بر ریا، وهـم و گـمان آتش بزن

رنجی چو می کاود ترا، بر کـُنه  آن آتش بزن

عمری سپردی باورت، بر ناکسان! کو یاورت؟

کو دست غیبی بر سرت ؟ بر آن دکان آتش بزن

گفتم دکان چون کارشان دلالی نام خداست

افشا کن این دلاله ها، بر نسـلشان  آتش بزن

جامی بنوش از عاشقی، بر آن فقط چون لایقی

بر زهد و بر زَهـرآبه اش، بر شوکران آتش بزن

سرد است اگر هستی کنون، از خدعه های گونگون

پیمانه پر کن از جنون، بر استخوان  آتش بزن

شوریده وش با سرکشی، فرصت مده برخامشی

بیـدادرا فریاد کن، جای فغـان، آتش بزن

تازیده گر با نام دین، بیگانه بر ایران زمین

این فتنه ی سی ساله را، رسواکنان آتش بزن

بگسل عزای خسته را، گرییدن ِ پیوسته را

با شور شعرم همصدا، بر نوحه خوان آتش بزن

هم میهنی ای همزبان، اندرز ناچیزم بخوان

بر دشمنان با شعله ی سرخ بیان آتش بزن

با برق چشم مادران، از داغ صد ها نوجوان

جلاد جنگ افروز را بر قلب جان آتش بزن

مام وطن افسرده است، درد تو اش آزرده است

تا خوش شود احوال او، برخائنان آتش بزن.

***

زردی یک دست

کوچه کوچه شادمانی بار خودرا بست و رفت

خنده در بغض گلوی عاشقان بشکست و رفت

مـِهـررا زهد عبوس از بسترش بیرون کشید

بر جبینش مــُهـر بد نامی زد و بر جـَست و رفت

ناروا گفتم ! نخـستش دد منش کامی بجُـست

پس زدش شلاق تعزیر و تنش را  خـَست و رفت

سنگ ها بر سینه اش بارید و هر نا محرمی

نعره زد، کین فاحشه صدها زنا کرده است و رفت

شوق را عفریت غم کـُشت و کسی لب وا نکرد

یا صدارا ضجه ی شوم عزا بگسست و رفت

میهن از جام شقایق جرعه ای نوشید و وهـم

بر سرش تازید و شد از خون او سرمست و رفت

جای عطر مهربانی بوی بد یمـن نفـاق

خانه ها آکند و ایمان، بر ریا  پیوست و رفت

آن بهاری بهمنی کابستن صد غنچه بود

شد خزانی صحنه ای با زردی یک دست و رفت

روز نوآمد ولی  جمشید را جامی نبود

بر مزار لاله ها چندی حزین بنشست و رفت

کاشکی از نو بگردد زندگی بر کام عشق

چون به اعجازش توان از اهرمن ها رَست و رفت

نا شدن هارا بهــِل، در کار دل پروا مکن

باید آخر هر طلسم کهنه را بشکست و رفت

همتی ای آشنا دستت بده بر دست عشق

می شود، آری، توان دستان ِشررا بست و رفت

Видо Фарҳудӣ – Эрон – Фаронса

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube