ژاله اصفهانی- ایران

کلید رمز رهائی

من از سپیده شب­ های سرد آمده­ام

ز اوج قله امید و درد آمده­ام

به عشق نور و نسیم

به دشت آتش و خون و نبرد آمده­ام

که با غرور دهم، شرح قهرمانی­ها

دلم پر از تشویش

و تار و پود وجودم، جوانه­های امید

برای کشته امروز و حاصل فردا

چو نیمروز گذشتم ز کوی دانشگاه

در آن تلاقی شرق قدیم و غرب مدرن

که هست موج­ زنان روبروی دانشگاه

به خویش گفتم، شعری چگونه باید گفت؟

که این همه دل و جان را به هم دهد پیوند

و راه تازه گشاید به قله­ های بلند

پرنده نغمه­ زنان آشیانه می­ سازد

وطن عزیزترین عشق و آشیانه ماست

هر آن گلی که در آن روید، از جوانه ماست

وگر خراب شود، ننگ جاودانه ماست

ز دشت آتش و خون کسب واژه کن، شاعر

بیافرین شعری

به وزن عزم دلیران

به استواری گام بلند جانبازان

که می­روند به میدان یک جهاد بزرگ

در این حماسه خونین

کلید رمز رهائی است، اتحاد بزرگ

***

شب­ خیزان

تو ای فلات زیبا، تو ای کویر کبیر

که قله­ های هزاران هزار ساله تو

به زیر هاله برف­ست

و سوز آتش ژرف زمین به سینه تست

دیار نفت و گل سرخ

بلای جان تو، این ثروتست و زیبائی

که چشم­ های طمع، خیره بر خزینه تست

بهار باغ تو چون قالی «بهارستان»

که تکه ­تکه گلهاش، ریخته به زمین

و لاله­ های تو، شمع مزار سروقدان

که پشته­ پشته شهیدان کارزارستند

بسا که تازه جوانان بی­مزار ستند

که جز نسیم، بر آنها کسی گذر نکند

(عرب، چها که نیاورده است بر سر تو؟)

(مهاجمان مقصر، نه خلق خیر­اندیش)

دیار رزم رهائی

درون آتش و خون آبدیده پیکر تو

تو پهلوان اساطیر عصرها هستی

تو زادگاه ابومسلمی و خرم­دین

به هر که شک کند این را، هزارها نفرین

که قهرمانان در دامنت فراوانند

و شب­خیزان، حریم مرز ترا تا سحر نگهبانند

 ***

آتشدان

بهاران­ست

تو در هر برگ سبز و هر گل نورسته­ ای

با من سخن گوئی

ز راز رُستن و رَستن

تبرها خوردن از تقدیر و نشکستن

شب تار بیابان­ها

چو آتشدان بجا ماندن، به راه کاروان­هائی

که توفان بردشان، بر سرزمین دور افسانه

سرآوردن برون از زیر خاکستر

به سوی آسمان­ها، شعله­ ور گشتن

به امیدی

که از ره کاروان نوسفر آید

پرآوازه­ تر و پربارتر آید

و آتشدان شود، هر دم فروزان­تر

Жола Исфаҳонӣ – Эрон

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube