صالحه وهاب واصل- افغانستان- هلند

نازنینم

بنازم  چهره معصوم  و  زردت  کودک میهن

بمیرم   از  برای  آه  سردت  کودک  میهن

هزاران چـند عمرت رنج داد نـداد بر مـردان

نکردند  لحظه درمان  دردت  کودک  میهن

ز دسـتت چید دست چرخ هر چه در بساطت  بود

سـوا از اجـتماع ساختند فردت کودک  میهن

ندیـدی مهر بابا و نه هم آغوش  مامانـت

چه اظلامی فلک ملزوم کردت کودک  میهن

نداری سر پـناهی، نی غذائی، نی لبـاس  تن

به بازی در کشـیدند همچو نردت  کودک میهن

نمی بینم به چشم خسـته ات جز رنگ  نفرت زانک

ز وحشت همچو بـز بردند به لردت کودک میهن

تپیدی هر طرف پای برهـنه  بهر یک  نانی

به تیرماه  و به  تابسـتان و بردت  کودک  میهن

***

شوق…

بدلم   خیال  وصلت   چقدر    بجا    نشسته
تو خدائی  این شکیبا  که  به ره گدا  نشسته
چه قیامت  است  نورت ز جهان بی  نیازی
که ذرات  جان مارا  همه  جا  بجا  نشسته
ببرم خیال  راهی  که   فنا  شوم ز  وصلت
چه کنم که دیده  و دل  همه سوی ما  نشسته
همه  امشبم  مهیا ست، نکنم  امید فردا
که  همائی رحمت تو پس  درب  ما نشسته
نبرد هوائی شاهی به جهان  فانی واصل
که جهان عیان و پنهان به  قبائی  ما نشسته

***

تنهائی

 من درین ظلمت تنهائی
در خود پیچیده ام در امتداد شب
هجوم باد مرا با خود میبرد، به سوی بیکران
در میان غبار شومیکه روی مهتاب را پوشانیده
من  میترسم، از خروش باد، از نسیم بی پروا
از صدای تک تک باران روی جادۀ نمناک راه دور
آسمان قلب خونینش را در منجلاب تیرۀ محبس این دنیائی تاریک دفن کرده
قلب من میترسد ، از سایه ها
سایه هائی طولانی کنار رود
تسلیم به دنیائی عدم
من در سینۀ این سایه ها نقشی را میبینم، از خیالات خالی
با پیکر  غمگین و متروک
من صدای شکست باران را روی پله های سنگی میشنوم
میبینم که بی صدا فریاد می کشند و می میرند
موج نا مهربان باد

***

رویا…

دیشب

هنگام نیمه شب

وقتی که آسمان ز پهنائی بیکران

اندر دل سکوت پر از ظلمت سپهر

اِستاره میفشاند

وقتیکه باد نغمه لالائی گنگ را
اندر فضائی مات و خموشِ  شب سیاه

در گوش خفتگان
با نرمی و نوازش
آهسته می سرود
بستم دریچه را
رفتم بسوی بسترِ تنها و سرد خویش

لغزیده، پا دراز کشیدم که تا دمی
با عشق و با خیال تو
در صفحه امید
امید هائی باطل فردائی جلوه گر

مژگان به هم گذاشته آرام بگیرم

چشمم پر از تصور تصویر چهره ات
ذهنم تمام، قافله یاد هائی تو
اندیشه های رنگین
از گفته ها و قصه واز خنده های تو
از شوخی ها و برق دو چشمان مست تو
پُر کرده بود یاد تو دور و بر مرا
در موج های بحر خیالات ناز تو

رفتم به خواب شیرین، بستم دو چشم خویش
دیدم ترا که آمده ئی از تصورم

Солеҳа Ваҳҳоб Восил – Афғонистон- Голландия

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube