وضعیت داستان و رمان‌نویسی در افغانستان

روزنامه ماندگار (۱۶ جدی): از دههٔ هشتاد به این‌سو، داستان‌نویسان افغانستان در داخل و خارج، کارهای بزرگ‌تر و قابل توجهی را انجام می‌دهند. ما در این سال‌ها، رمان «سایه‌های هول» از نبی عظیمی (۱۳۸۰)، «عقاب‌های پامیر» از احمدشاه فرزان (۱۳۸۰)، «سلام مرجان» از پروین پژواک (۱۳۸۲)، و رمان یک‌هزار و چهار صد و پنجاه صفحهٔ دکتر اکرم عثمان را داریم.

در همین حال، محمدحسین محمدی با نوشتن چندین داستان، از جمله داستان «انجنیرهای سرخ‌مزار» در سال ۱۳۸۳ برندهٔ چند جایزهٔ ادبیِ معتبر: از جمله جایزهٔ گلشیری، جایزهٔ ادبی اصفهان و همچنان جایزهٔ ادبی صلح در کابل می‌گردد. دو رمان عتیق رحیمی، یکی به‌نام «هزار خانه خواب و اختناق» در سال ۱۳۸۱ منتشر شد و به دوازده زبان ترجمه گردید، همین‌طور رمان «خاک و خاکستر» از همین نویسنده که پیش از آن نوشته بود با ترجمه‌های پیهم، توجه جهان را به ادبیات داستانی افغانستان جلب کرد.

از آن‌جایی که توان داستان‌نویسی در افغانستان برای همه‌گان از جمله به همسایه‌گان ما نیز ناشناخته مانده بود، کتاب «خاک و خاکستر» عتیق رحیمی، بعد از آنکه به ۲۷ زبان دیگر دنیا ترجمه گردید، در ایران نیز اقبال چاپ یافت و خوشبختانه جایزهٔ ادبی «یلدا» را در سال ۱۳۸۲ هـ ش در ایران از آن خود ساخت. این اقدامات توجه و علاقه‌مندی ادب‌ دوستانِ ایرانی را به فرهنگ و ادبیات افغانستان بیش از پیش میسر ساخت؛ هر چند تلاش‌های زیادی پیش از این‌ها نیز وجود داشته است که قابل تمجید می‌باشد.