Масъуди Сипанд – шоири ширинсухан

Ҷаноби оқои доктор Миршоҳӣ

Бо салому дуруду ташаккур ва қадрдонӣ аз идеяи арзишманд ва талоши бедареғи Шумо дар ин кори монданӣ ва сутуданӣ, биографияи кўтоҳе аз шинохти чандинсолае, ки аз шахсияти муҳтарам ва бисёр дўстдоштании шоири шаҳри мо ҷаноби Сипанд ба муносибати таваллуди 70-солагии эшон навиштаам, бароятон мефиристам, ки иттифоқан чанд рўзе монда ба таваллуди эшон, ки 13 июл хоҳад буд.

Умед аст, ки нигориши он мавриди қабул афтад ва ба унвони намуна насре аз кори инҷониб ба чоп расад. Бо ташаккури фаровон, ба умеди дидори ҳузурии Шумо дар маконе ва замоне, ки бешак бароям ифтихоромез хоҳад буд.

***

Аз замоне, ки ўро мешиносам, 20 сол беш мегузарад. Нигоҳи меҳрубон, чашмони тезбин, қалбе кушода ва дасти кушодааш, гўйиши ширини хуросониаш, афтодагӣ ва матонати рафтораш ба ҳар диле ва аҳли диле нақше худ даромехтааст.

Ошиқ асту ориф, шоир асту аҳли қалам. Дар дурӣ аз ватан мегиряду менолад, менависаду месорояд.

Дар хонаи мардумони пурғаш, чӣ кунам,

Бо рўҳи баланду табъи саркаш, чӣ кунам.

Месўзаму мегудозаму менолам,

Ғурбат ба дилам кашида оташ, чӣ кунам.

Аз рўзҳои хуши ватан ҳикоятҳои ширин дорад ва дар дурӣ аз он месўзаду месўзаду ва боз ҳам месарояд. Бозтоби ишқи саршори вай ба меҳанаш дар ашъораш намоён аст. Устод асту омўзгор ва бо оромишу беолоиш меомўзад.

Рисолати омўзишро дар қиболи фарҳангу адаби мамлакату зодгоҳаш ва ќарзашро ба падари забони порсӣ, устоди Тўс, ки чун ў аз хитаи поки Хуросон аст ва ҳамчунин ба устодони дигараш чун Имоди Хуросонӣ ва Хайёму Аттор адо мекунад.

Аз Хоҷаи Шероз низ ғофил намемонад, бо ғазалҳои вай ҳамвора муғозила мекунад, дармеомезад ва тафсир мекунад.

Дар “Гулистон”-у “Бўстон”-и Шайхи Аҷал ба сайёҳат мепардозад ва муштоқонро низ ба ин сайёҳат фаро мехонад.

Меҳройин аст ва меҳр меварзад, пўяндаи ойини меҳр аст ва пайваста раҳ дар пайи митроизм мепаймояд.

Аз омўзиши он чи медонад боке надорад ва сустиву кўтоҳиро ҷоиз намешуморад.

Хони дониши ў барои ҳамагон густарда аст ва китобҳои ашъораш зиннатбахши маҷмўаи дигари девонҳост.

Забону шеъри порсиро меситояд ва ба он меболад, дар густариши он мекўшад ва дар решаҳояш љустуљў мекунад ва меҷўяд.

Меҳри ватан ва ишқи забони порсӣ ўро то наздикиҳои меҳани азизаш аз марзҳо, обҳо ва қораҳо мегузаронад то ҳамзабонони дигар. Дар он диёрҳо маҳбуб аст ва асаргузор. Ўро мешиносанд ва ашъорашро мехонанд. Чароғи зиёфташон мешавад, дар базмашон шеър мехонад ва дар пиёлаашон менўшад. Пайванддиҳандаи дилу зебони ду миллат мешавад. Бо андўхтае аз тозаҳо, аксу видео ба диёри орияаш боз мегардад то онҳоро бо дигарони муштоқ саҳим шавад.

Шеъри ў равон аст ва қобили идрок, ғалтида дар ишқу печида дар эҳсос. Имтиёзи ашъораш ба густардагии мазоминшон аст.

Аз ишқ мегўяду маъшуқ, соғару соқиро менавозад, шаробу майю мастиро нақш мезанад, аз ватан мегўяд, аз Эрони азиз, аз қаҳрамононаш чун Бобаки Хуррамдин, аз захми ҷанг, дар ғайрати ҳубоб, аз сафару сангвора, дар бедоди хазон ва наврўз дар ғурбат, аз борону аз кўҳу сукут, аз ашку бўсаву баҳор мегўяд.

Маҳорати вай дар интихоби вожа ва дар интиқоли эҳсосу ташбеҳи созиш дар шеър ба монанди боғбонест, ки муаттартарин ва шодобтарин гулҳои рангинро аз даштҳои гул дастчин карда ва дар сабадҳои рангоранг чидааст. Ашъораш таркиббанде аз рангу атри вожа ва ишқу эҳсос аст.

Дуруди бекарон ва сиҳҳати гарон бар ў бод, ки чун ў дар арсаи фарҳангу адаби порсӣ кам аст, агар бошад қадр бидонем ва ифтихорманд бошем.

Лайлӣ Ҳусомӣ Рўҳпарвар

Лос Алтос, Калифорния

مسعود سپند – شاعر شیرین سخن

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube