Толеъномаи 1 сентябр 2018

Назди худ мақсад гузореду барои амалӣ сохтанаш кӯшиш ба харҷ диҳед. Агар ақли солимро ба кор баред, ҳатман дар корҳоятон муваффақ мегардед. Муносибатҳоятон бо нафароне, ки ҳурматашонро ба ҷой меореду ба нуқтаи назарашон гӯш меандозед, хуб мегардад. Масалан, агар шумо падаратонро ҳурмату эҳтиром мекарда бошед, дар рафъи баъзе мушкилиҳо андешааш нақши ҳалкунандаро мебозад. Нимаи дуюми рӯз барои сафарҳои дур ва ба эътидол овардани  мушкилиҳои ҳуқуқӣ номусоид меояд.

Савр ( 21 апрел – 22 май)

Мушкили асосии саврҳо бурҳони ҳаёти шахсӣ аст. Меҳру муҳаббат аз муносибатҳои шумову шахси дӯстдоштаатон гум гашта, душмани ашаддии якдигар мешавед. Агар аз муноқишаи калон ва ҷудоӣ эмин мондан хоҳед, сардшавии муносибатҳоятонро пешгирӣ намоед. Одати беэҳтиётона рафтор кардан боиси ҷароҳат бардоштанатон мегардад. Муносибати саврҳои кӯдакдор бо ҷигарбандонашон аз сабаби инҷиқиву якравии фарзандонашон нохуб мегардад.

Ҷавзо ( 23 май-21 июн)

Барои он ки дар хӯрокхӯриву истироҳати шумо халал эҷод нагардад,  реҷаи рӯзро риоя намуда, сари вақт хӯрок хӯреду вақти хобро ба таъхир нагузоред. Агар шумо сигор мекашед ё майхора бошед, барои раҳоӣ ёфтан аз ин одатҳои бад рӯзи муносиб аст. Нимаи дуюмирӯз аз харидорӣ намудани туҳфа ба шахси дӯстдоштаатон худдорӣ намоед, интихоби шумо ба ёратон хуш намеояд.

Асад ( 23 июл – 23 август)

Дар ягон кор ба саросемагӣ роҳ надиҳед, оқилу дурандеш бошед, он гоҳ монеаҳоро бо осонӣ паси сар намуда, ба мақсадҳоятон мерасед. Дар масъалаҳои шахсӣ ва корӣ ба садои қалб гӯш андозед. Рӯзи чоршанбе ғазаби худро нигоҳ доред, вагарна дар сари қаҳр шахси тамоман бегуноҳеро меранҷонед. Рӯзи панҷшанбе пешравии кори шумо аз меҳнатдӯстиятон вобаста аст. Дар ҳаёти шахсӣ нофаҳмиҳо дар назар аст. Фарзандон бо мушкилоташон хотиратонро озурда мегардонанд, вале рӯзҳои истироҳатро хеле гуворо паси сар менамоед.

Барои шумо давраи оромтарини сол фаро мерасад. Ташвишҳоеро, ки чанд рӯз боз мисли кирми лойхӯрак майнаи сари шуморо сӯрох месозанд, аз худ дур созед. Беҳуда ба касе ваъдаи хушку холӣ надиҳед, кореро ки аз уҳдааш намебароед, ба гардан нагиред. Шумо бояд тамоми фикру зикри худро ҷамъ карда ба як мақсад равона карда тавонед. Бе ягон дудилагӣ гузаштаро фаромӯш кунеду ба пешвози саргузаштҳои нав бароед. Ҳангоми суҳбат бо сардор мушкилоти худро ёдовар шавед.

Аввали рӯз қариб дар тамоми масъалаҳо бобарор меояд. Вақту қувваи худро холисона ба назар гиред, вагарна тамоми рӯз бо кор андармон мегардед. Корҳои фавриву ногаҳонӣ пеш меоянд, ки аз шумо диққатнокиву таваҷҷуҳро талаб мекунанд. Нимаи дуюми рӯз барои бо касе муноқиша накардану ба сари худ бало нахаридан худро аз дағаливу асабоният нигоҳ доред. Ҳангоми имзо гузоштан дар ҳуҷҷатҳои муҳим ҳушёриро пеша намоед. Айни замон қарзи калон гирифтанро ба шумо маслиҳат намедиҳем.

Комёбиву шуҳрати шумо боиси рашку бахилии бадхоҳонатон мегардад, вале аз ғайбати нокасон зиқ шуда худро обу адо насозед. Сафари роҳи дур дар назар аст. ҳангоме. ки дар ҳоли ногуворе афтидед, танҳо бо андешаи худ амал намоед, он гоҳ аз хатогиҳо амон мемонед. Касеву чизе набояд сади роҳи нақшаву ниятҳои шумо гардад. Мушкилоти дар ҷойи кор пайдошударо танҳо бо қувваи худ рафъ карда метавонед. Он қавсҳое, ки аз ёри худ ҷудо шудан мехостанд, дар ҳамин рӯз ба муносибатҳояшон нуқта мегузоранд.

Андаке тарзи гуфторатонро дар ҷамъият тағйир диҳед, доираи ҳамсуҳбатонатонро иваз намоед. Фаромӯш насозед, ки барои ҳамсуҳбати хуб будан серҷоғӣ кардан шарт нест, муҳим гӯяндаро шунида тавонистан аст. То даме ки атрофиёнатон дар истироҳат қарор доранд, шумо хеле серташвиш мешавед. Барои он ки аз муошират ҳаловат бардоред, бо нафарони бароятон дилписанд суҳбат кунед. Вақтҳои холигиро дар гӯшаи табиат гузаронед.

Зодагони бурҷи савр одати гузашт кардан надоранд ва бо якравияшон атрофиёнро ба шӯр меоранд. Мушкилиҳои ҷиддии кориро имрӯз ҳал накунед. Ба рубучини пурраи хона ва корҳои таъмирӣ низ машғул нашавед, беҳтараш вақти холиятонро дар назди экрани телевизор гузаронед. Маблағи хуб ба даст меоред, вале онро беҳуда сарф накунед. Шиносоии нимаи дувуми рӯз ба вуқӯъомада дер давом намекунад.  Барои бастани ақди никоҳ ва қабули меҳмон рӯзи мусоид аст. Нафароне, ки аз бемории қанд азият мекашанд, ҳатман тавсияҳои табибро бояд риоя намоянд.

Қобилиятҳои кориятон паст гашта, дар ҷои кор дучори мушкилоти зиёд мегардед. Вақте расидааст, ки истироҳат намуда, саломатиро барқарор созед. Аз вазъиятҳои моҷароангез дурӣ ҷустанатон беҳтар аст, вагарна асабатон харобу табъатон хира мегардад. Аввали рӯз пули калон сарф мекунед. Нимаи дуюми рӯз вазъият рӯ ба беҳбудӣ меорад. Агар ба нафаре изҳори муҳаббат карданӣ бошед, рӯзи мазкур барои ин кор хеле мусоид аст. Сафару саёҳатҳо бобарор мешаванд. Эҳтимоли бемор шуданатон вуҷуд дорад, саломатиатонро эҳтиёт кунед.