Толеъномаи 17 сентябр 2018

Нимаи аввали рӯз ҳангоми кор бо ашёҳои нӯгтезу буранда боэҳтиёт бошеду бо маҳлулҳои кимиёвӣ кор накунед. Дар акси ҳол  ҷароҳат бардоштанатон эҳтимол дорад. Агар шумо нав ҷарроҳиро аз сар гузаронида бошед, назорат баред, ки лавозимоти тиббӣ безараршуда бошанд, хатари ба ҷароҳат ворид гаштани инфексия вуҷуд дорад. Ҳангоми робита бо дӯстон аз иғвоангезию ғайбат худдорӣ намуда, сиру асрори наздиконатонро ба касе фош накунед.

Савр ( 21 апрел – 22 май)

Нимаи аввали рӯз ҳангоми робита бо одамон душворӣ пеш меояд. Дар ин рӯз ба ақидаҳои бемулоҳиза, нофаҳмӣ, фиребу хиёнат рӯ ба рӯ мегардед. Барои он ки аз нохушиҳо эмин монед, беҳтараш аз одамон дурӣ ҷӯед. Чизи дигаре, ки боиси руҳафтодагиятон мегардад, бад шудани муносибат бо ҳамсафари ҳаётиятон аст. Эҳсос мекунед, ки аз шумо чизи муҳимеро пинҳон мекунанд, вале ҳақиқатро фаҳмидан муяссаратон намегардад. Шакку шубҳаро як сӯ гузоред, баъди чанд муддат вазъият рӯ ба беҳбудӣ меорад.

Ҷавзо ( 23 май-21 июн)

Нимаи аввали рӯз саратонҳо бо шахси дӯстдоштаашон забон ёфта наметавонанд. Ба назаратон чунин мерасад, ки гапу кореро аз шумо пинҳон мекунанд, дар рафтори ҷуфтатон  самимиятро намебинед. Рашки шумо боиси ҷангу моҷарои нодаркор мешавад. Беҳтараш рашкро аз дил дур созед, зеро тахминҳои шумо  асос надоранд. Саратонҳое, ки соҳиби фарзанд ҳастанд, дар тарбияи тифлонашон дучори душвориҳо мегарданд. Нимаи дуюми рӯз каме нотоб гаштанатон имкон дорад.

Асад ( 23 июл – 23 август)

Дар ин рӯз ба ҳар коре, ки даст мезанед, қаблан бо волидон ё аъзоёни оила маслиҳат кунед, вагарна рафтори шумо боиси норизогии нафарони наздикатон мегардад. Чанд ҳодисаи дигари дар ин рӯз ба вуқуъомада боиси нофаҳмиҳои оилавӣ мегардад. Агар шумо оиладор бошед, ба садоқат доштани шахси дӯстдоштаатон шубҳа пайдо мекунед. Нимаи дуюми рӯз барои шиносоиҳо ва беҳбудии муносибатҳои ошиқона бобарор меояд. Агар фарзанд дошта бошед, аз комёбиҳояшон шод мегардед.

Хабару маълумоти зиёдеро, ки дар ин рӯз мешунавед, қисмати зиёдаш бардурӯғ аст. Аз ҳамин лиҳоз саросема шуда, аз рӯйи далелҳои носанҷида сари қароре наоед. Хусусан ҳангоми робита бо ҳамсояву ҳамкорон боэҳтиёт бошед. Чизи дигаре, ки дар ин рӯз шумо бояд аз он эҳтиёт шавед, сафару нақлиёт аст. Агар нақлиёти шахсӣ дошта бошед, барои таъмир карданаш вақти зиёд сарф мекунед. Нимаи дуюми рӯз диққати худро ба мушкилоти оилавӣ равона созед. Бо осониву ба зудӣ тамоми мушкилиҳоро паси сар мекунед.

Нимаи аввали рӯз бояд хоҳишу мақсадҳоятонро бо андешаи наздикону волидон ё ҳамсафари ҳаётӣ муқоиса намоед, то ки дар хонадонатон нофаҳмӣ сар назанад. Ин маънои онро надорад, ки шумо бояд дар ҳама кор аз наздиконатон маслиҳату иҷозат пурсед, вале ба инобат нагирифтани андешаи онҳо низ нодуруст аст. Нимаи дуюми рӯз диққати худро барои рафъи мушкилиҳои пулӣ равона созед. Даромади пулиятон зиёд гардида, серпул мешаведу чизҳои кайҳо боз дар орзуяш бударо ба даст меоред.

Нимаи аввали рӯз ҳангоми амалӣ сохтани орзуву ниятҳоятон андаке нороҳатӣ эҳсос мекунед. Азбаски ба озодона амал кардан одат кардаед, маҳдудиятҳо метавонанд табъатонро нохуш гардонанд. Канораҷӯӣ ва мардумгурезӣ накунед, гӯшаи танҳоӣ нишастан ба ҳолати руҳиятон таъсири бад расонида, муҷиби бемор гаштанатон мегардад. Нофаҳмии дар ин давра байни атрофиёнатон пайдошуда боиси ҷанҷолу низоъ мегардад. Нимаи дуюми рӯз дар сарф намудани маблағ бо андеша бошед.

Нимаи аввали рӯз муносибататон бо яке аз дӯстонатон бад мешавад. Агар дӯстиятонро аз даст додан нахоҳед, аз онҳо қарз нагиреду худатон низ қарз надиҳед. Маҳз мушкилоти молиявӣ боиси рахна пайдо кардани девори мустаҳками дӯстии шумо мегардад. Нимаи дуюми рӯз аз пайи рафъи мушкилоти равонӣ гардед. Агар дар дил аз чизе ҳаросу дигар намуди халалёбии асаб дошта бошед, мутолиаи адабиёти махсус ва машварати равоншинос боиси беҳтар гаштани ҳолати руҳиятон мегардад.

Нимаи аввали рӯз муносибати сардори корхона бо шумо нохуб мегардад. Бо хаёлҳои хом умр ба сар бурданатон ба фоидаи шумо нест. Аз ҳодисаҳои пуризтиробе, ки аввали рӯз рух медиҳанд, руҳафтодаву зиқ нашавед. Нимаи дуюми рӯз вазъият ба куллӣ тағйир ёфта, дӯстону ҳамфикроне пайдо мешаванд, ки бо маслиҳатҳои судмандашон мушкилатонро осон мекунанд. Илова бар ин, қобилияти пешгӯӣ кардани воқеаҳоро пайдо карда, сари вақт аз нохушиҳо гурехта метавонед.

Нафароне, ки бо илмомӯзӣ машғуланд, нимаи аввали рӯз дар супоридани имтиҳону санҷишҳо душворӣ мекашанд. Инчунин нафароне, ки корашон ба дари суду кормандони ҳифзи ҳуқуқ меафтад, дучори душвориҳо мегарданд. Нимаи дуюми рӯз барои нафароне, ки ҷойи корашонро иваз кардан мехоҳанд, мусоид меояд. Рӯзҳои истироҳат ҳамроҳи дӯстону наздикон ба сафари берун аз шаҳр бароед. Дар ин рӯз бо шуғли дӯстдоштаатон машғул шавед. Агар фарзанд дошта бошед, ба тарбияашон ҷиддӣ машғул шавед.