Толеъномаи 31 октябр 2018

Беҳтар аст агар дар ин рӯз касе асаби шуморо хароб насозад. Дар ҷои кор низ ба ҳар кори майда чӯйда диққати хоса дода, эрод мегиред. Имрӯз ягон кори нотамом намемонад, вале нақшаҳоятон баногаҳ метавонанд тағйир ёбанд. Эҳтимоли ба хона меҳмон омадану ташвишҳои ногаҳонӣ дар назар аст. Дар ҷодаи муҳаббат бурдборӣ насибатон мегардад. Нафарони муҷаррад ҳангоми дар мағозаву бозор гаштан бахти худро пайдо месозанд, ба шарте ки шиноси ёфтаашон дар мучали ҷаддӣ таваллуд шуда бошад

Савр ( 21 апрел – 22 май)

Вақти истироҳат ва барқарорсозии саломатиятон фаро расидааст. Ба садои қалб гӯш андохта, бе ягон сабаб таваккал накунед, зеро аввали рӯз эҳтимоли ба ғалат роҳ додану чизеро гум карданатон дар назар аст. Харидҳоятон бобарор анҷом ёфта, мушкилоти рӯзгорро рафъ месозед. Хеле хоҳиши бо шахси дӯстдошта буданро мекунед, вале барои мулоқоти ошиқона вақт пайдо карда наметавонед. Нисбати нафаре, ки чанд сол қабл дар ҳаққи шумо бадӣ карда буд, аз ҳад зиёд меҳру шафқатро раво набинед.

Ҷавзо ( 23 май-21 июн)

Нафарони дар бурҷи саратон тавлидёфта тамоми рӯз дар фикри пешравии касбу кор мешаванд. Агар нафаре аз шумо қарздор бошад, вақте расидааст, ки қарзатонро баргардонад. Дар масъалаҳои молиявӣ муваффақият насибатон мегардад, вале агар дар сомонаҳои иҷтимоӣ фаъол бошед, дучори мушкилоту ногувориҳо мегардед. Мардони ошиқ бояд аввал кисаи худро пури пул карда, баъдан изҳори муҳаббат намоянд. Эҳтимоли ба меҳмонӣ рафтанатон мавҷуд аст

Асад ( 23 июл – 23 август)

Ташвиши ногаҳонии дар хонаву ҷои коратон сарзада имкон намедиҳад, ки диққати худро ба масъалаҳои муҳимтар равона созед. Ҳангоми харид ва иҷрои корҳои хона ба кӯмаки аҳли оила такя намоед. Кӯмаку дастгирии шумо низ ба аҳли оила ҷасорат мебахшад. Дар ин шабу рӯзҳо барои мулоқоти ошиқона вақт пайдо кардан бароятон душвор мегардад. Рафту муҷаррад бошед, ба нафаре бештар диққат диҳед, ки паёмакҳои ошиқона ирсол менамояд. Аз ҷангу муноқиша дурӣ ҷӯед, вагарна сиру асрори пинҳониятон фош мегардад.

Нафарони дар мучали сунбула тавлидёфта худро хаста кардан намехоҳанд ва бештар бо дӯстон вақт мегузаронанд. Барои маъракаву дилхушиҳо вақт намеёбед, вале уҳдадориҳои оилавиро ҳатман ба анҷом мерасонед. Дар ҷодаи муҳаббат шаку шубҳа аз дилатон дур мегардад. Дар ин рӯзҳои хазонрез қалби нафарони муҷаррадро нафароне ба даст оварда метавонанд, ки дар мучали ақраб, далв ва қавс ба дунё омадаанд. Ба ғизои худ диққати хоса диҳед, дар ин айём фарбеҳ шуданатон осон аст.

Барои рафъ намудани камбудиву мушкилоти рӯзгор тамоми кори аз дастатон меомадаро мекунед. Ба мушкилоти наздикони худ диққати хоса диҳед. Нафаре аз наздикон ба кӯмаки шумо ниёз дорад. Тамоми рӯз серкор мешавед, вале маблағи хуб ба даст меоред. Нафарони муҷаррад бо ҳар баҳона ба шахси барояшон писанд дар робита мешаванд. Ҳангоми иҷрои корҳои вазнини ҷисмонӣ боэҳтиёт бошед, хатари афтидану ҷароҳат бардоштанатон вуҷуд дорад. Барои он ки дар хонаатон муноқиша сар назанад, дар сари қаҳру ғазаб ба дағалӣ роҳ надиҳед.

Тамоми ҳодисаву рӯйдоди дар ин рӯз сарзадаро ба фоидаи худ истифода бурда метавонед. Баъзан одати худбоварӣ ва иззатталбӣ дар лаҳзаҳои душвор кӯмак мерасонанд. Маблағи хуби пулиро аз ҷое ба даст меоред, ки қаблан роҳу воситаи пулкоркуниро санҷида дида будед. Дар масъалаи саломатӣ танҳо ба табибони ботаҷриба муроҷиат кунед, худсарона дору хариданро ба худ одат накунед. Дар ҷодаи муҳаббат нисбати дӯстдоштаатон ғамхор бошед. Нерӯи худро ба баҳсу муноқиша сарф накунед. Кам гап занеду бештар гӯш кунед.

Дар ин рӯз ба мушкиливу камбудиҳои дигарон кордор нашавед, вагарна ба ҷои ду нафар кор карданатон лозим меояд. Нақшаи ба тартиб овардани хонаву дарро кашида, ҳамзамон фикри истироҳати  худро кунед. Хароҷоти кардаатон боиси  коҳиш ёфтани вазъи молиявӣ намегардад. Марду занони муҷаррад бо ҳар баҳона аз хона баромада, дар фикри барпо намудани кошонаи бахти худ мегарданд. Агар нияти харидани асбобҳои техникиро дошта бошед, пулро беҳуда сарф накунед.

Зиндагии шахсӣ ва муҳаббати ногаҳонӣ чунон ҳушу хаёлатонро банд месозад, ки мушкилоти ҷиддиро пай намебаред. Чунин сабукфикрӣ метавонад бар зарари шумо бошад, хусусан агар ғалату камбудиҳои зиёд мавҷуд дошта бошанд. Бояд дар фикри саломатии худ бошед, аз пайи ташхиси бемориҳо шавед. Миёнаи ҳафта маблағеро, ки интизор будед, ба даст меоред. Ба ҳар гапе, ки ба шумо мегӯянд, бовар накунед, аз хушомадзанҳо эҳтиёт шавед. Муносибати худро бо нафаре, ки  ҳамеша шуморо танқид мекард, беҳтар гардонед.

Барои нафароне, ки мушкилоти рӯзгор ва молӣ доранд, рӯзи хуб фаро мерасад. Нафарони воломақом аз ҷиҳати молиявӣ дастгирӣ мекунанд. Серкорӣ ба саломатиятон бе таъсир намемонад. Бар замми ин, муносибатҳоятон бо наздикон вайрон мегардад. Дар ҷодаи муҳаббат ба нозу инҷиқӣ роҳ надиҳед, ҳамзамон дӯстдоштаи худро дар хиёнат гунаҳкор накунед. Барои он ки мушкилоти рӯзгор бори гарон нашаванд, сари вақт аз пайи рафъ карданашон шавед. Аз дӯсти наздикатон туҳфа гирифтанатон эҳтимол дорад.