Толеъномаи 4 сентябр 2018

Вақти он расидааст, ки идеяҳои худро дар таҷриба нишон дода, мақсадатонро равшан намоед. Сафарҳои бобарор шуморо интизор аст. Дар миёни рӯз таваккал накунед, чунки корҳои анҷом додаатон баҳои паст мегирад. Охири рӯз ҳамаи корҳоятон ба хубӣ анҷом меёбад. Мушкилиҳои иқтисодӣ азиятатон медиҳад.  Саволҳоеро, ки бештар шуморо азият медиҳанд бо шахсони наздикатон матраҳ намоед.

Савр ( 21 апрел – 22 май)

Аз ҳамаи бурҷҳо дида имрӯз, бештар ба қувваҳои равониатон таъсири манфӣ мерасад. Шарикони корӣ ва шахсиятон бештар аз буҳрони иқтисодӣ шикоят мекунанд. Дар муносибат бо атрофиён эҳтиёткор бошед. Ҳангоми сафар саросема нашавед. Нисбати саломатии атрофиён бепарво набошед.

Ҷавзо ( 23 май-21 июн)

Рӯз барои вохӯрӣ бо дӯстон ва муносибат байни одамон қулай аст. Дар саратон хоҳишҳои афсонавӣ пайдо мешавад, ки ҳоло вақти чунин фикрҳои ҳархела нест. Маҷбӯр мешавед, кореро ба анҷом расонед, ки мувофиқи табъатон нест. Дар аввал фоидаи онро намефаҳмед, вале баъдан дарк хоҳед кард. ки он аз манфиат орӣ нест.  Асабатонро беҳуда хароб накунед. Нимаи дувуми рӯз ҳассоснокӣ ва дудилагиатон аз байн меравад.

Тамоми рӯз диққати худро ба фарзандон ва наздикон равона созед. Нисбат ба саломатии наздикон беаҳмиятӣ накунед. Нимаи дувуми рӯз барои амалӣ намудани нақшаҳоятон мувофиқ аст.  Дар охири рӯз хастагиро эҳсос мекунед. Аз ин рӯ, бештар истироҳат намуда, қувваи худро барқарор намоед. Эҳтимол серкориатон боиси сар задани нофаҳмӣ байни шумо ва ҳамсаратон мешавад.

Вақти он расидааст, ки барои муддате ҳаёти шахсиятонро тағйир диҳед, новобаста аз он ки кӣ чӣ мегӯяд. Аз пайи анҷоми он коре шавед, ки ба шумо писанд аст. Аз сафарҳои хизматӣ ва шароити хатарзо даст кашед. Ҷаосрати табии ва хислти аз мушкилот нагурехтанатон боиси он мегардад, ки нимаи дувуми рӯз ба анҷом додани кадом коре камар бандед,муваффақ мегардед.

 Асад ( 23 июл – 23 август)

Дар муносибат бо шахсони наздик имрӯз мушкилӣ мекашед. Давоми рӯз қувваи зиёдро барои корҳои фаҳмондадиҳӣ сарф менамоед. Агар хоҳед муносибатҳоятон бо ҳамсаратон хуб шавад ба ақидаи хеш пофишорӣ накунед. Роҳи дурустро интихоб намуда, оилаи худро аз пошшавӣ нигаҳ доред. Рӯз барои муносибатҳои ошиқонаи пинҳонӣ созгор нест.

Имрӯз муҳити кор ва пулиатон беҳтар мешавад.  Воқеъае рух медиҳад, ки боиси зиёд гаштани бовариатон ба хеш мешавад. Дар муносибатҳои ошиқонаатон бошад каме ноҷуриҳо дида мешавад. Рашки басоси азизатон боиси дилсмардии шумо мегардад. Барои нигаҳдории саломатӣ ба ҳиссиёт дода нашавед ва аз доруҳои аромбахш истифода кунед.

Агар машғулияти асосӣ надошта бошед, шуморо ба кори нав даъват мекунанд. Дар аввали кор ба мушкилиҳо дучор мешавед. Миёни рӯз пешорӯятон корҳои нотамом пайдо мешавад, агар хоҳед, ки зиёд азият накашед, аз иҷрои баъзе он даст кашед. Нофаҳмиҳои оилавиро бартараф намуда, муҳити ором фароҳам оред. Дар коргоҳ ба ҳамкасбон муомилаи хуб намоед. Ба касе дасти ёрӣ дароз намудед, ӯро таъна назанед.

Дар аввали рӯз қувваҳои зиёдро эҳсос мекунед. Корҳои ба зиммаатон гузошта шударо ба осонӣ ба анҷом мерасонед. Нимаи дувуми рӯз он чизеро, ки мехоостед амалӣ карда метавонед. Баъзе мушкилиҳо дар ҷои кор пайдо мешавад, ки ҳалли он аз фаҳмиш ва одамгарии ҳамкорон вобастагии зиёд дорад. Дар ҳаёти хонаводагӣ баъзе тағйирот ворид мешавад.

Далвҳоро имрӯз хабарҳои муҳиму манфиатбахш интизор аст. Вақти иваз кардани шахсони дар атрофатонбуда расидааст. Метавонед ба сафарҳои дарозмуддат ё рухсатии бемузд фиристед.Рӯзатон пурталотум ва сермушкил хоҳад гузашт. Дар муносибатҳои маҳрамонаатон бояд навгониҳое ворид созед. Дар акси ҳол шарикатон метавонад аз якрангӣ дилгир гашта шуморо тарк кунад.

Имрӯз бояд худро ба даст гиред ва аз ҷангу хархаша дур бошед. Фаромӯш насозед,ки ҳама амале, ки дар сари қаҳру ғазаб анҷом дода мешавад ба пушаймонӣ меоварад. Дар коргоҳ навгоние хуше нимаи дувуми рӯз шуморо интизор аст. Ҳама гуна пешниҳодҳое, ки имрӯз мегиред аввал дар тарозуи ақл хуб баркашед ва танҳо пас аз чен кардани суду зиёнаш онро қабул ё рад намоед.