Як мерос аз шӯравӣ

Дарди дили Зафар Нозим ва мушкилоти санъат дар мусоҳиба  бо Хосияти Зарафшонӣ

Вақте устод Хосияти Зарафшониро ба мусоҳиба даъват кардам, қарор шуд, ки дар редаксия суҳбат ороем. Аммо вақте эшон ба коргоҳи мо омаданд, банда қариб ним соат дар дохили лифт  маҳкам шуда, аз сабаби нарасидани мавҷ ҳатто ба телефон ҷавоб дода наметавонистам. Тасаввур кунед, ки агар ягон ситораи навбаромади ҳозира мешуд, чӣ кор мекард? Албатта, асабӣ шуда, ҷанҷол бардошта, қаҳр карда мерафт. Аммо муаллима то халос шудани ман аз лифт дар ошхонаи «Шарқи озод» маро мунтазир истоданд. Овардани ин воқеа аз як тараф узрпурсии ман бошад, аз тарафи дигар нишони фурӯтанӣ ва заминӣ будани ин устоди санъати тоҷик аст… 

«Кислород»-и сарояндаҳо

 -Суҳбати мо бояд чанд рӯз пеш сурат мегирифт, аммо шумо дар Ӯзбекистон қарор доштед. Ин кишварро баъди солҳои дарбандӣ чӣ гуна дарёфтед?

-Ӯзбекистонро солҳои пеш мо — санъаткорон шӯхӣ ба шӯхӣ «кислород» мегуфтем, зеро зимистонҳо, ки ағбаи «Анзоб» аз шимолу «Чаноқ» аз ҷануб касногузар мешуд, мо ҳамеша дар Ӯзбекистон будем. Маъракаҳои Самарқанду Бухоро, Сурхандарёву Намангон, Фарғонаву Сӯх ва Тошканду Тирмизро обод мекардем. Миёни тоҷикони ин кишвар мухлисони зиёд доштем. Солҳое, ки роҳҳо банд буданд, мо ҷигархун будем. Фикр мекардам, ки онҳо моро фаромӯш карданд, аммо баъди боз шудани роҳҳо маълум шуд, ки ҳамоно моро дар ёд доранд. Аллакай чандин маротиба маро ба маъракаҳояшон даъват карданд. Шукр, ки мухлисони ман ҳанӯз ҳам дар Ӯзбекистон зиёданд.

-Яъне, шумо тӯйгардӣ ҳам мекунед?

-Бале. Тӯй василаи асосии рӯзгузаронии санъаткор аст. Рости гапро гӯям, барои ман тӯйгузаронӣ илҳом мебахшад. Ман мисли баъзе «санъаткорон» ба тӯй хунукназарона муносибат намекунам. Ҳозир сарояндаҳо бо як флешкарта ба тӯй мераванд ва мардумро фиреб мекунанд, ки ин гуноҳи нобахшиданист. Ба қарибӣ дар Хуҷанд будем. Соҳиби маърака хоҳиш кард, ки як суруд хонам. Баранда ҳам болохонадор таъриф карда, маро даъват кард. Сароянда, — мисле ки шумо менависед, «яке аз ситораҳои тобони эстрада» буд. Чун ба минбар рафтам, пурсид: — «Муаллима, флешкартаатон ку?». Пурсидам: -«Флешкарта барои чӣ?», «Барои фонограмма» — мегӯяд. Гуфтам ман ин хел чиз надорам, зинда месароям ва ба навозандаи синтезатор ишора карда гуфтам, ки фалон нотаро гирад. «Ин синтезатор кор намекунад»,- мегӯяд ӯ. Яъне, ин «ситора» бо синтезатори вайрон, бо як флешкарта ба тӯй меравад. Ин аст, ки сатҳи маърифати мардум, сатҳи дарки мусиқӣ ва санъати асил коста мегардад. Баъд фармудам, аз меҳмонхона, ки дар наздикии тӯйхона буд, навозанда ва асбобҳои моро оранд. Вақте бо овози зинда сароиданро сар кардем, мардум ба шавқу шӯр омада, бедор шуданд.

Ку занони рубобнавоз?

-Айни замон шумо роҳбари ансамбли занони рубобнавоз – «Чаман» ҳастед, аммо солҳои зиёд ансамбли «Ҷавонӣ»-ро роҳбарӣ мекардед. Сабаби иваз кардани ансамблҳо дар чист?

-Дар даврони шӯравӣ дар Филармонияи давлатии Тоҷикистон ансамбли “Тарона ва рақс” фаъолият мекард. Баъдан, ба хулосае омаданд, ки ансамблро ба гурӯҳҳои мухталиф ҷудо кунанд, то ин ки баромадан ба сафарҳои ҳунарӣ осон шавад. Ҳамин тавр, «Насими кӯҳсор», «Зарафшон» ва чанд гурӯҳи дигар ташкил шуд, ки ба онҳо устодон Ҷӯрабек Муродов, Одина Ҳошим, Зафар Нозим, Афзалшоҳ Шодиев,  ман ва дигарон роҳбарӣ мекардем. Баъдан, ин гурӯҳҳо ба ансамблҳо ҷудо шуда, чанд сол қабл боз муттаҳид шуданд. Яъне, ансамбли “Тарона ва рақс”  аз нав эҳё шуд. Дар ин давра ман ба нафақа баромадам ва аз роҳбарии ансамбли «Ҷавонӣ» барканор шудам ва ба ҳайси устод ба ансамбли «Шашмақом» ба кор пардохтам. Ду сол қабл, баъд аз оне, ки роҳбари ансамбли «Чаман» — Ҳунарпешаи халқии Тоҷикистон Ҳаётой Мӯъминова аз кор рафтанд, Афзалшоҳ ба ман пешниҳод карданд, ки роҳбари ин ансамбл шавам. Бо вуҷуди он ки розӣ набудам, пофишориҳои Афзалшоҳ сабаб шуду ин масъулиятро ба дӯш гирифтам.

-Чаро зид баромадед? Айни замон на ба ҳама баъди нафақа саодати роҳбарӣ насиб мешавад?

-Ман аз он синну соле гузаштам, ки барои роҳбарӣ талош кунам. Ба се сабаб зид будам. Якум, кор кардан бо занҳо бамаротиб душвортар аз мардҳо аст, махсусан бо занони санъаткор. Ҳар яки онҳо соҳиби хонаву дар, шавҳару фарзанд ва нозунузанд. Ман солҳо бо мардҳо якҷоя кор карда, одат кардаам. Дуюм, солҳои охир вазъи ансамбл аз сабаби набудани кадр ғайриқаноатбахш буд. Ҳатто масъалаи барҳам додани он низ чанд маротиба ба миён гузошта шуд. Сеюм, дар коллективи эҷодӣ аз берун омада, роҳбарӣ кардан ғайриимкон мебошад.

-Шумо фаъолияти худро аз ин ансамбл шурӯъ кардаед, яъне барои ин коллектив бегона нестед. Дигар ин ки имрӯз мо чандин муассисае дорем, ки санъаткор омода мекунанд…   

-На танҳо ман, балки бисёре аз бузургони санъати тоҷик фаъолияти худро аз ин ансамбл шурӯъ кардаанд. Ансамбли занони рубобнавоз дар даврони шӯравӣ ҳамеша дар сафари хориҷа қарор дошт ва муаррификунандаи Тоҷикистон буд. Сабаби суст шудани фаъолияти ин ансамбл ба ҷанги шаҳрвандӣ иртибот дорад. Зеро дар ин давра бисёре аз санъаткорон корро қатъ карда рафтанд ва мо имконият надоштем, ки кадрҳои нав тарбия кунем. Ҳоло 4-5 нафаре, ки бори ин ансамблро мекашанд, ҳунармандони собиқ ва содиқанд. Аммо барои як ансамбли мукаммал ҳанӯз кадр нест. Албатта, мо чандин нафар духтарони ҷавонро ҷалб кардем, онҳо хуб навохта тавонанд ҳам, аммо суст месароянд ё баръакс хуб месароянду навозандаи нағз нестанд. Талаботи мо чунин аст, санъаткорони мо ҳам навозанда бошанду ҳам сароянда.

-Донишҷӯёни шуъба ва факултаҳои санъатро ба кор ҷалб накардед?

-Ман ба Консерваторияи миллӣ ва Донишкадаи давлатии фарҳанг ва санъат рафта, озмун гузаронидам, аммо 4-5 нафаре, ки ба талаботи мо ҷавобгӯ аст, аллакай ансамблҳои дигар ва оркестрҳо ба кор ҷалб кардаанд. Боқимондаҳо дар сатҳи кор дар ансамбли «Чаман» нестанд. Соли гузашта дар Донишкадаи санъат факултаи нав боз кардаанд ва аллакай маро ба кор даъват карданд. Дар фикри онам, ки соли оянда дарс гирам ва як гурӯҳ духтаронро интихоб карда, барои ансамбл кадр омода кунам.

-Яъне, имрӯз фаъолияти ансамбли занони рубобнавоз қобили қабул нест?

-Мушкилоте, ки дар боло гуфтам, маънои онро надорад, ки мо як ҷо нишастаему кор намекунем. Дар асоси имконоти мавҷуда аз ансамблҳои дигар навозандаву сароянда ҷалб карда, сурудҳои нав эҷод карда истодаем.  Чанд маротиба ба гастрол ҳам рафтем. Моҳи март ният дорем, ки ба вилояти Суғд сафари калони ҳунарӣ ташкил кунем.

-Шумо ҳамчун роҳбари ансамбл масъалаи ташкилиро ҳам худатон ҳал мекунед? Оё ансамбли шумо директори тиҷоратӣ ва администратор надорад?

-Дорем, аммо роҳбарон онҳоро на ҳамеша қабул мекунанд. Аммо вақте худам телефон мекунам ё меравам, беҳтар аст. Дигар ин ки ҳоло дар кишвари мо низоми  гузаронидани консерт ва пул кор кардан аз барномаи консертӣ, яъне шоу-бизнес шакл нагирифтааст. Албатта, ҷавонон аллакай таҷрибаи ҷаҳониро истифода мебаранд, аммо ансамблҳои давлатӣ ҳоло не. Дар даврони шӯравӣ ҳамаи ин корҳо ба танзим дароварда шуда буд. Мо дар як моҳ 25 рӯз дар сафари ҳунарӣ будем ва ҳамагӣ 5 рӯз дар хона истироҳат мекардем. Шаҳр ба шаҳр, деҳа ба деҳа мувофиқи нақша сафари ҳунарӣ доштем.

-Он замон шароит хуб буд, дар ҳар як деҳа клуб бунёд шуда,   шароити зиндагии мардум хуб буд. Ҳоло баръакс…

-Бовар кунед, ҳамон замон ҳам на ҳама идеалӣ буд. Клубҳо хунук ва дар бисёр ҷо шароит набуд. Мо ду — дуюним соат дар клубҳо тани як курта баромад мекардем. Борҳо шудааст, ки ман бо таби баланд, дар саҳнаҳои хунук баромад кардаам. Аммо хаста намешудем, зеро мухлисони нағз доштем, тамошобин ба қадри санъаткор мерасид. Ҳозир ҷавонон ба ҳеҷ ваҷҳ дар шароите, ки мо фаъолият кардем, кор намекунанд. Имрӯз мардум бамаротиб ташнаи санъат аст. Ман ҳоло ҳам деҳа ба деҳа мегардам. Бале, шароити зиндагии мардум хуб нест ва на ҳама метавонанд, ки ба он нархе, ки Вазорати фарҳанг ба чиптаҳои мо муқаррар кардааст, дастрасӣ дошта бошанд. Аммо мардум меоянд, дар назди дар тӯда-тӯда меистанд. Ман наметавонам, онҳоро ронам, бинобар ин, бо як чипта то 2-3 нафарро иҷозат медиҳам, ки ба толор дароянд. Онҳо омодаанд, ки дар роҳравҳо шинанд. Дилам месӯзад, мо-ку барои онҳо эҷод мекунем. Беинсофист, ки барои нархи чипта шуда, онҳоро ронем.  Бинобар ин, даромади мо аз сафарҳо бо роҳхарҷӣ ва нархи чиптаи вазорат нӯг ба нӯг мешавад, фоида намебинем, аммо кӯшиш мекунем, ки бо мардум бошем.

Насиҳати падар ва шарти шавҳар

-Шумо дар боло сангин будани рӯзгори занони санъаткорро ишора кардед. Худи шумо барои тавфиқ ёфтан дар ин ҷода чӣ монеаҳоро пушти сар кардед?

-Бовар мекунед, вақте падарам маро худашон ба имтиҳони қабули Донишкадаи санъат оварданд, ҳамаи устодон тамошо баромаданд. Бархе мегуфтанд, ки бори аввал дидаанд, ки падар аз дасти духтараш гирифта, ба Донишкадаи санъат ояд. Яъне, ман бо ризоияти падар ин ҷодаро интихоб кардам, аммо осон набуд, розӣ кунонидани эшон. Ман ҳанӯз аз кӯдакӣ дар дил нияти муаллима шуданро мепарваридам, аммо ҳамчун ҳаваскор дар кружоку чорабиниҳо баромад мекардам. Ҳамин тавр, саҳна, қарсаки тамошобин маро «бемор» кард, ман дар пеши худ мақсад гузоштам – санъаткор мешавам. Аммо дар солҳои охири таҳсил хешу табор монеи ман буданд, ҳатто падарам ҳам ба гапи онҳо рафта, маро аз роҳам гардониданӣ шуданд. Вале ман, ду поямро дар як мӯза монда, розигии падарамро гирифтам. Он кас гуфтанд: «Майлаш, ман туро мебарам, аммо кӯшиш кун, ки аз пушти ту ягон ҳарфи зишт нашунавам. Сари маро хам накун» ва ҳамин насиҳати эшон то ҳол дар гӯши ман садо медиҳад.

-То ҷое медонам, дар зиндагӣ барои шумо лаҳзае пеш омад, ки бояд интихоб мекардед: санъат ё шавҳар…

-Бале, ман санъатро интихоб карда, аз баҳри шавҳар баромадам. Вақте ман донишкадаро хатм мекардам, онҳо ба хостгорӣ омада, ваъда карданд, ки дар сурати ба фарзандашон хонадор шуданам, монеъи ба саҳна баромаданам намешаванд, аммо дере нагузашта  хусурам маро ҷеғ зада, гуфт, ки дигар ба саҳна набароям. Ман арз кардам, ки ваъдаи шумо дигар буд, аммо ӯ пофишорӣ мекард, ки аз раъям гардам. Ман гуфтам: «Ман гапи падарамро ба замин гузошта, санъатро интихоб кардам, бинобар ин, гапи касеро гӯш намекунам ва саҳнаро тарк нахоҳам кард.» Ҳамин тавр, як сол ҳам зиндагӣ накарда, аз шавҳарам ҷудо шудам.

-Имрӯз вазъи зиндагиатон чӣ гуна аст?

—Худо касеро бенасиб намемонад. Шукр, ки баъди чанд сол шавҳари ҳозираамро вохӯрдам. Ин кас, хатмкардаи Донишкадаи тиббӣ, марди фарҳангӣ ва адабиёту санъатдӯст буда, ҳамеша маро дастгирӣ карданд. Шукр, ки соҳиб се фарзанд ва наберадорем. Зиндагии обод дорам.

Дарди дили Зафар Нозим

-Имрӯзҳо даҳҳо санъаткорони синну соли гуногун худро шогирди шумо медонанд. Каме мулоҳиза кунем, мебинем, ки мактаби эҷодии Хосияти Зарафшонӣ ба вуҷуд омадааст. Муносибати эшон бо шумо чӣ гуна аст?

-Ман шукр мекунам, ки имрӯз ба ғайр аз шогирдони бевоситаи худам, бисёр нафароне, ки ҳатто намешиносамашон, маро устод гуфта, муроҷиат мекунанд, ҳурмат менамоянд. Ман худам шогирди устод Ҷӯрабек Муродов ҳастам ва бо ин ифтихор мекунам. Медонед, маро хато нафаҳмед, ин худтаърифкунӣ нест, аммо ман ҳеҷ гоҳ танҳо барои худам ва барои рушди эҷодиёти худам кор накардаам. Тақдир чунин шуд, ки баробари хатми донишгоҳ падарам аз дунё гузаштанд ва дар ин давра танҳо бародари калониам оиладор шуда буд. Бори зиндагӣ ба дӯши ман афтод ва ман 5 нафар бародару хоҳаронамро калон карда, хонондам, соҳиби маълумот карда, оиладор намудам ва барои соҳиби хонаву дар шуданашон кумак кардам. Дар зиндагии фарзандонашон ҳам то ҳадди имкон саҳм гузштам. Ва ҳамин тавр, бо шогирдонам рафтор кардаам. Се бародарон  Хурсандмурод, Тухтамурод ва Қобилҷонро фарзандонам барин тарбия кардам, зеро онҳо хеле кӯдак аз падар ятим монданд. Дуи аввалашон калонтар буданд, аммо Қобилҷонро модарвор, дар бағалам калон кардам гӯям хато намекунам. Ҳамчунин,  Орзугулро тарбия кардам. Имрӯз ҳар яки инҳо дар зиндагӣ пайроҳаи худро ёфта, соҳиби обрӯ, эътибор ва унвон ҳастанд.

-Баъзан вақт, нафаре, ки кумак мекунӣ, ба ту зарба мезанад, ба қадрат намерасад, ба рӯят пой мегузорад. Ин таҷрибаи рӯзгор аст. Оё онҳое, ки шумо дасти кумак дароз кардед, ба қадри шумо мерасанд?

-Шукр. Сад шукр. «Муаллима», «устод», «апаҷон»-гуфта муносибат мекунанд. Ман пушаймон нестам, ки қасру кушк насохтам, сарват ғун накардам, аммо наздиконамро дастгирӣ намудам. Албатта, мешавад, ки дар зиндагӣ баъзан вақт онҳо ба ман камтар таваҷҷуҳ мекунанд ё хеле вақт суроғ намекунанд. Аввал меранҷам, баъдан, фикр мекунам, ки охир онҳо соҳиби зиндагӣ, хонаву дар ва фарзанданд. Ташвиши рӯзгор зиёд, ҳама зери бори зиндагӣ қарор доранд. Акнун шогирди ман гуфта, баробари ман қадам заданашон ҳам нодуруст аст. Бояд аз пайи рӯзгори хеш бошанд, фақат устодро фаромӯш кардан гуноҳ аст. Ман ба шумо як лаҳзаро нақл мекунам. Як рӯз ба ҳуҷраи шодравон Зафар Нозим даромадам, ки хеле афсурдаву озурда буданд. Сабаб пурсидам. Дилашон пур будааст, ки маро ба нишастан даъват карда, дарди дил намуданд. Гуфтанд: «Хосиятҷон, фаҳмида гир, дар даврони пирӣ  худат ба ҳоли худат месӯзӣ. Қадрат кам мешавад, туро фаромӯш мекунанд, ҳам давлат, ҳам аҳли фарҳанг ва ҳам шогирдон. Аммо ман ба шумо – шогирдони Ҷӯрабек қоил. Ба шумо ҳам рашк мекунам ва ҳам ба ҳоли худам хориам меояд. Шумо дуои ӯро гирифтед ва ӯро ҳамеша эҳтиром мекунед. Тайёраи Ҷӯрабек ба замин расидан замон шумо ҳамаатон дар назди трап. Аммо ман дар тамоми умр, мисли Ҷӯрабек шогирдон наёфтам. Маро ҳам шумо — шогирдони Ҷӯрабек иззату ҳурмат мекунед». Аммо ман ҳам ба ин синну сол расида, ба ҳақиқати ин ҳарфи Зафар-акем бовар ҳосил кардам. Имрӯзҳо аллакай пайдо шуданд онҳое, ки гуфтанд: «Хосияти Зарафшонӣ  пир шудагӣ, дигар ба саҳна роҳ надиҳед».

-Ба ин гуна инсонҳо чӣ посух медиҳед?

-Бадбахтӣ аст, ки ҳамин нафарон дар вазифаҳои роҳбарӣ ҳастанд. Инҳо нафароне мебошанд, ки санъатро умуман дарк намекунанд, завқи мардумро намедонанд. Борҳо шудааст, ки  телевизион моро барои сабт ҷеғ мезананд, меравем, як рӯз-ду рӯз сабт мекунем, аммо нишон намедиҳанд. Ба консертҳои давлатӣ-ку солҳо даъват намекунанд. Пирии мо барои онҳо баҳона аст. Онҳо намефаҳманд, ки мо дар ҷавонӣ азоб кашида, омӯхта нав санъати асилро дарк кардем ва бояд дар ҳамин синну сол санъати асилро тарғиб кунем ва мусиқии асил офарем.

-Чанд сол қабл дар як консертатон шумо ҷавонеро муаррифӣ кардед, ки архиви шуморо ташкил кардааст. Ин ҷавон кист? Оё бо ӯ робита доред?

-Ин ҷавон аз Хуҷанд, номаш Ҳусейнҷон аст. Вай аз хурдӣ мухлиси ман буда, ба ман тақлид карда, месарояд. Овози хуб ҳам дорад. Қариб тамоми сабтҳо ва афишаҳои консертҳои маро ҷамъоварӣ кардааст. Мақолаҳои беҳисоби нашрияҳоро, ки дар бораи ман нашр шудааст, дар даст дорад. Аммо ман дар бораи ӯ чизе намедонистам. Соли 2010 дар як маърака модараш ба назадам омада, дар бораи ӯ ба ман хабар дод. Мо баъдан шинос шудем ва дар соли 2011 бори аввал ӯро дидам. Вай ба консерти 50-солагии ман бо армуғоне омада буд: Дар қолин акси маро дӯхта, дар зераш навишта буд: Хосияти хуҷандӣ. То имрӯз ӯ яке аз дӯстони ман аст. Он чизҳое, ки дар ман нест, ӯ дорад.

«Ба куҷоед равон, кампиракон…»

-Як замон шумо суруди машҳури халқии «Кампиракон»-ро месароидед, ки мутаассифона, ҳоло телевизион намоиш намедиҳанд…

-«Кампиракон» суруди халқӣ нест, оҳангаш аз худам, матнаш ба қалами Шоири халқии Тоҷикистон Камол Насрулло тааллуқ дорад. Камолҷон онро чунон зебо ва самимӣ навиштаанд, ки онро ҳама халқӣ гумон мекунанд. Ин маҳбубтарин суруди ман аст ва ҳар куҷо ки равам, се-чор маротиба месароям. Баъдан, ҳамроҳи режиссёр Ҳалимҷон Сангинов онро дар Кӯҳистони Масчоҳ клип карда будем. Он хеле маҳбуб шуда буд. Чор клипи машҳури ман: «Кампиракон», «Остината ҷунбунда буро», «Варзоб зинда бошад», «Эй Ватан»-ро Ҳалимҷон коргардонӣ кардаанд, ки якумр аз эшон сипосгузорам.

—Шумо чӣ фикр доред, оё суруд мардонаву занона мешавад? Ғазалҳои зиёди классикиро месароед, ки гумон мекунам хоси мардон бошад. Масалан, суруди  «Соқиё, бархезу бардеҳ ҷомро»…

-Дар ин ғазал ба соқӣ муроҷиат мешавад ва мардона нест. Баъдан, бештари ғазалиёти классикони мо муроҷиат ба Худост ва он мардонаву занона надорад. Масалан, суруди «Биё, ки зулфи каҷу чашми сурмасо ин ҷост» суруди сирф занона аст ва ба Зебунисо тааллуқ дорад. Ҳатто мақтааш ин аст: — «Биё, ки Зебунисо ҳамчу ман гадо ин ҷост». Аз сабаби он ки барои иҷрои ин суруд диапазони калон лозим аст, онро бештар мардон месароянд. Аммо дар интихоби эҷодиёти шоирони муосир бояд, ин фарқиятро нигоҳ дошт, зеро ин ҷо шеъри занонаву мардона маълум аст.

-Нисбати вазъи санъати имрӯза чӣ назар доред?             

-Мисли ҳамеша, имрӯз ҳам ҳунармандони асил ҳастанд ва ҳам онҳое, ки ба санъат иртибот надоранд. Чӣ дар миёни калонсолон ва чӣ ҷавонон. Аммо фазои мусиқӣ вуҷуд надорад. Фазое нест, ки инро ба танзим дарорад. Масалан, мусиқишиносон, мунаққидон ва композиторон ҷамъ шуда, вазъи мусиқиро таҳлил намекунанд. Намегӯянд, ки биёед, бинем, ин Хосияти Зарафшонӣ кист? Ин зан дар 40 соли рӯйи саҳна буданаш чӣ кор кардааст? Дар иҷрои суруди композиторон муваффақ аст ё эҷодиёти худаш? Ин зан чӣ офаридааст? Ҳамон вақт мо санъати асилро аз кӯчагӣ фарқ карда метавонем, ки ин гуна муҳит ба вуҷуд ояд.

-Шумо ҳамчун оҳангсоз то имрӯз чанд суруд офаридед?

-Ростӣ, нашуморидаам. 60 сурудамро соли 2000-ум ба нота дароварда, таҳти унвони «Аз ман умри дубора хоҳад монд» нашр карда будам. Боқӣ парешон аст. То ҷашни 60 — солагиам, ният дорам онро ба танзим дароварда, нашр кунам.

Тракторист

-Ҳоло ҳам мошин меронед?

-Бале. Ман аз кӯдакӣ шавқ доштам. Дар даврони мактабхонӣ трактор мерондам ва шаҳодатномаи тракторчигӣ дорам. Соли 1983 ҳуҷҷати ронандагӣ гирифта, аз ҳамон сол мошин дорам.

-Агар мошинатон дар роҳ вайрон шавад, кӣ соз мекунад?

-Худам. Аммо агар мошини пештараам бошад. Он мошинҳо осон буд, ду симро пайваст карда, рафтан мегирифтем. Мошинҳои нав ё автоматӣ хеле душвортар. Инро камтар мефаҳмам.

-Ҳоло чӣ навъ мошин доред?

-Ду соли охир бо «Ҷип-Дайво» мегардам, аммо «Жигулии 06»-амро нафурӯхтаам ва ҳоло ҳам дар хона чун ёдгории даврони шӯравӣ, чун ёдгории ширин нигоҳ медорам. Чандин харидор пайдо шуд, надодам. Дилам намешавад. Аз шӯравӣ ба ман ягона нишона ҳамин мошин аст.

-Мухлисонатон дар ояндаи наздик аз шумо чӣ дастовез интизор шаванд?

-Худо хоҳад, моҳи март ҳамроҳи ансамбли «Чаман» бахшида ба Рӯзи модарон як консерт пешниҳод мекунем. Ва баъдан ба сафари ҳунарӣ ба вилояти Суғд мебароем. Рӯзи 19 май бахшида ба зодрӯзи устод Лоиқ як барномаи ҳунарӣ пешниҳод мекунам, ки фақат ашъори эшонро фаро гирад… Боқӣ ба иродаи тақдир ва тақдирнавис…

Мусоҳиб

Одил Нозир,

«Тоҷикистон»

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube