شیرین رضویان — انگلستان

دوست

ای لمحة محبت

از کدام روزنه تابیدی

بر قیرگون شام محنت­ آلودم؟

باران مهربانی و الفت

بر دشت خشک بی­کسی من چگونه باریدی؟

کجا نشسته­ای اکنون؟

از کدام پنجره می­خوانی؟

ببین

همان پرنده که روزی به شانه­ات بنشست

هنوز پشت شب بی­سپیده پنهان است

و در خموشی خود خواب نغمه می­بیند.

***

موج

دریای الفتیم که ما را کرانه نیست

با موج بی­قرار، هماواز گشته­ام

زیرا که موج خروشنده هم، چو من

می­میرد، ار که نشیند دمی ز پا.

گهگاه

          گر چه صخره سخت حوادثی

                                        بشکافدم ز هم

                                                   اما مرا چه غم؟

دریا بجا و موج بجایست و من بجا

                                        ننشسته­ام ز پا

                                ***

 تصویر آتش در آئینه آب

خستگی­هایم را

به دامان عشق می­سپرم

تا خورشید آرامش را

                      که از چشم­هایت می­تراود

در پیاله دستانت بنوشم

ای بوی دوستی

با آن نگاه صادق

از کدام روزنه تابیدی

بر تارک نارضایتی شکیبایم

در آن شبان روشن تابستان

در زیر ماهتاب

معصومیت درخشان چشم­هایم را

به جنگل پرباران چشم­هایت بخشیدم

و آتش­بازی روحم را

در دریاچه ساکت و صبور وجودت

با صد هزار جلوه به تماشا نشستم

راستی چه دیدنی است

تصویر آتش در آئینه آب

           ***

شیرین دیروز

روزی شیرین بودم

بر اسب سپید

کرانه­های ایران زمین را یک تنه می­تاختم

                                     تا معشوق ببینم

آزاده بودم و گیسویم بر بال­های باد

چون پرچم آزادگی در اهتزاز بود

روزی رودابه بودم

روزی آناهید بودم

جامه­ام سیاه نبود

گیسویم گناه نبود

                     و بر زمینم نگاه

من از تاریخ گله دارم

از هر کس که می­شناسم

از تاریخ پرحماسه من گله دارم

ز چه رو مرزهای خاک پارسی­ام را

چون شیران نر که کنام را تا پای جان پاس می­دهند

از دست خونخواران کویر ایمن نداشتند؟

روزی میترا بودم

و مهر از سینه­ام طلوع می­کرد و

                                   در دامنم غروب

اکنون «صغری» شده­ام

و شکیبائی مجهول شعار من است

و نقش من نقش تمکین است

و کنانمم کنج خانه است

                               مبادا که آفتاب

کبوتران سپید سینه­ام را با دست­های گرم نوازش کند

چگونه شیر بزاید زنی که چون روباه

اینسان ز صحنه وقایع آینده، رانده است؟

***

ای کاش جادوئی

ای کاش افسونی

از دیدگان­مان آه می­روید

وقتی که می­بینیم

این خطه مانوس را

                    کز آسمانش درد می­بارد

از سینه­مان فریاد می­جوشد

وقتی امان مردمان را می­بُرَد بیداد

در چشم­هامان خواب می­میرد

از انده آن شهر خاک­آلود

                         در رهگذار باد

هر بار می­لرزد زمین

در اعتراض بی­امان خویش

                            از جور قوم عاد

ای کاش هر افسانه­ای رنگ حقیقت داشت

ای کاش جادوئی

ای کاش افسونی

ای کاش

آوای عشقی می­رسید از دوردستان باز

ای کاش می­جوشید آواز قناری

در رگ خورشید

ای کاش نام ما و آزادی

یک بار می­شد جفت

آخر چه بتوان گفت؟

از دیدگان­مان آه می­روید

وقتی که می­بینیم

این خطه مأنوس را

کز آسمانش درد می­بارد

Ширин Разавиён -Англия

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube