تانیا عاکفی- افغانستان

هفت سین

نوروز به دامنم، بهاران در دست
تك- تك، تك- تك آمده ام، در وا كن
با » مانده نباشى» سر راهم بنشين
«غرصك» بنواز و كوچه را زيبا كن
تا پنجره ها عرق نمايند از شرم
آهسته گلِ پيرهنم را تا كن
از » واين ِ» سپيد، استكانى بگذار
درگير پياله كن، مرا ليلا كن
من سفره هفت سين ترا چيده و تو
از دور كمِك كمِك نگاه بر ما كن
تا «سيب » خيالات مرا چك بزنى
يك «سكه» به نام من، مرا رسوا كن
سرخى لبم «سُماق» و «سير» ست تنم
در آتش دل بپز مرا، دريا كن
تا من «سمنك » شوم به شيرينى عشق
چسپيده مرا ميان آن لب ها كن
«سنبل» كه دو موى من و گيتار تو هست
آهسته صداى «راگ «را بالا كن
» سنجد» به درختِ پيرهنم تابيده
يك «سبزه» تو آفتاب را بر پا كن
در پشت رفِ دلم كتابِ حافظ
اى آيينه رو، غزل بخوان وا — وا كن
يك » شُپ» ز شرافت تو هم كم نشود
يك بوسه اگر ربوده اى افشاء كن
***

سرود من

در ذهنِ من هزار سخن پاره می شود

آن گاه که نامِ زن به ستم های دستِ تو

صد تکه شکسته و صدها هزار درز

بر پیکرش نشسته و صدپاره می شود

این جسمِ چون بلورِ من، این یخ نُما تنم

در کوره های آتشِ نادانیِ تو باز

ذوب و رقیق و آب، دوصد باره می شود

من یک زنِ ضعیف نِیَم! مادرِ تو ام

آن زنده دل که شیرهء جانش به کامِ تُست

از مِهر من تو مردِ بزرگِ زمانه یی

پس مرزِ خود بدان

من خواهرِ تو ام

آن دخترِ که خواب ز چشمش رمیده بود

تا نانِ تو به موقع و تنپوشِ تو به وقت

آمادهء حضورِ تو گردد به هر زمان

پس حقِ من مگیر

من دخترِ تو ام

آن نو گُلِ که پاک و مُنزه ز هر دریست

در خاطرم تو مردِ نخستی به جان عزیز

مگذار فرق میانِ من و هر برادرم

من همسر تو ام

تک دخترِ که با همه طنازی و شکوه

چشمش دو آفتابِ سخن، چهره هم چو ماه

خورشید را به خانهء تو ارمغان دهد

دستان او دو شاخهء مِهر اند و عشق را

در پایِ تو ز عمق دلش رایگان دهد

مَشکن ورا به دستِ جفا باز، بار بار

من نادیای انجمنم، من سحرگُلم

من صدهزار ناله در آن سینه های تنگ

من جسم درگرفتهء صدها زنِ هرات

من بُغض سرشکستهء گُلهای کابلم

من عایشه ام در دلِ دشتی که چون سکوت

بُغضی به سینه دارد و مُهر است بر لبش

فریادِ من کنون به صدا درشکسته است

هشدار باش مرد، که از تو نه کمترم

Таня Окифӣ – Афғонистон

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube