فوزیه رهگذر- آمریکا- افغانستان

او می کشد

او رزمنده بیهوده کشتن هاست

او مبتلاست

به آتش

به خون

به مرگ

او نوازش نمی شناسد

او فقط مرگ و مردن را میداند

او رزمنده گمراهی هاست

که روی تخته سنگ شب می نشیند و به کشتن می اندیشد

او از یادهای خون آلود به وجد می آید

او مبتلاست به چرس و بنگ و تریاک

او مضطرب نیست

ولی تهی است

از خودش تهی است

از نور تهی است

او از بوی خون به وجد می آید

شاید او یک دعای بد است

او اشک ندارد

او اهریمن است و اندوه مردن را نمی داند

او از انتقام به وجد می آید

روی تخته سنگ شب می نشیند و از سیاهی به شور می آید

او مدال افتخار ندارد

دل داغدار ندارد

او ایمان ندارد

ولی تکبیر می گوید

مثل بوم کور

سرگردان سنگ های شب است

***

زن را در آن دیار نامی نیست

ای بانوی عزیز

ای دردمند تنها

 می بینمت

شکسته­پر و زرد گونه ای

عصیان خویش را

در کنج پر زدرد قفس

کور کرده ای

می بینمت که

ساکن یک شهر بی فروغ

یک شهر بی چراغ

در ظلمت سیاه چنین شهر بی کسان

شهری که مرده اند همه ساکنان آن

هر صبح و شام

شاهد پرواز دیگری

پرواز قوم بیکس و بی سرپرست خویش

ای مادر مقدس اندیشه های سبز

ای ناظر عجیب ترین مرگ و انتقام

می بینمت که وحشت و بیداد جنگ را

نفرین میکنی

لبخند گرم تو، در آئینه مبهم زمان

زنگار بسته است

چشمان ساکتت، در رقص سایه ها

که پیام آور شبند

در انتظار صبحی روشنتر

ای مادر غمین و شکیبای دردها

ای برده بار ساکت

اسم تو ، در دیار پر از بیم مرگ ها

یک شبح

در اسارت درد و شکنحه هاست

***

کودک جنگ

چشم هایت نگرانند و دلت

تک و تک می کوبد

مثل گنجشگک سرمازده ای

ز دیوار فرو ریخته

خانه بی پنجره ات می لرزی

کاش می شد

تن سرمازده و لاغر لرزان ترا

گرم کنم

مثل آن قصه شیرین یکی بود و نبود

روی خاکستر ویران شده ایوانت

سفره ای پهن کنم

Фузия Раҳгузар – Амрико -Афғонистон

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube