شهلا هیربد- پاریس — ایران

تو و من

به شکوفهء بهاران

              به ردای پاک باران

به تواضع بنفشه

              به منار جوی باران

به درخت سالخورده

            به پرنده ای که مرده

به خیال سبز جنگل

             که رهی به کس نبرده

به حقیقتی که باشد

            به نگاه کودکانه

به رسالتی که گندم

           بودش زند جوانه

به سیاهچال کیهان

          به مکان خفته در آن

به زمان سفر نمودن

         به گذشته های انسان

به نهایتی که شاید

         برسد به بی نهایت

به کرات و مهر هاشان

            به هرآنچه نیست غایت

که اگر به کهکشان ها

 دگری ترا ببینم

به تو رو کنم دوباره

که تو مهر و من زمینم

***

خواب زنبق

از خواب خوش زنبق پروانه گذر دارد

بر چهره خود اشکی از شبنم تر دارد

خواب سبک او را خواهد نزند برهم

پروانه از آن پروا، از سایهء پر دارد

تا آه درختان را بشنید بهار آمد

آهی که برویاند، آهی که اثر دارد

در خلوت سروستان، هیزم شکنی پنهان

استاده درخت آنجا، کی بیم تبر دارد

لیلی که به شب لا زد، پا بر سر دنیا زد

مجنون ز شب زلفش کی ره به سحر دارد

در شهر فراموشی، ماندیم به خاموشی

از قافله هستی، غافل چه خبر دارد

هر لحظه شدم رنگی، در حیله و نیرنگی

از کوچه بیرنگان، آن یار گذر دارد

معشوق درونی را، بیرون نکنی پیدا

با ما نشود همدم، تا بر که نظر دارد

***

آتش

به کجا روم که بی تو سر باغ و گلشنم نیست

که رهی از این زمستان به بهار روشنم نیست

تو و این همه ستم ها که به جان خود خریدی

من و جای زخم هایم ، چکنم که بر تنم نیست

ز لباس مهر ورزان به در آمدم که دیگر

شده ام برهنه بی بر خبری خود از تنم نیست

تو دوباره گر بیائی همه باغ سبز گردد

بجز آتشی بجایت به میان خرمنم نیست

به فلات مهر گوئی شده چیره زنگی شب

همه از همه به پرسش، ز چه مهر روشنم نیست

***

پائیز

آیا من و درخت

          در باغ این زمان

                         تعبیری از حقیقت یک حرف نیستیم

او در خزان،  جامه زرین دریده است

                      چون شعله، باغ به آتش کشیده است

من از نگاه بر عشق سرخ او

                       گوئی میان آتش و آب افتاده ام

                                           دل بر سرود شاعر پائیز داده ام

                    یا مست باده ام!

***

در کرانه

از خاکستر ابر

پرنده های آتشین می روید

                 و باد آنها را پرواز می دهد

فانوس دریائی سرگردان می چرخد

                         کشتی در لنگر خمیازه می کشد

                                                و تو برهنه در برابر آفتاب

***

عشق

چند برگی مانده گر از دفترم

می نویسم باز بر آن نام عشق

عشق می بارد چو باران بر سرم

کوس رسوائی زنم از بام عشق

می دوم در سرزمین بی خودی

تا مگر گردم رها از دام عشق

برف پوشیده زمین را سر بسر

گرم می باید زدن از جام عشق

شد چراغ راه من چشمان گرگ

وای از این سودای بی فرجام عشق

Шаҳло Ҳербад-Париж-Эрон

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube