محبوبه نیکیار- افغانستان

مپرس دیگر

مرا از من مپرس هرگز

که من با خود چه تنهایم

مرا از من مبر هرگز

که درد تست در جانم

مرا از من مبر هر گز

که درد تست پایا نم

مرا از من مبر هر گز

که با خود راز تو دارم

مرا از من مپرس دگر

جوابم را تو میدانی

مرا بگذار که با خود راز تو گویم

مرا بگذار در حفر سیاهی ها

باز هم غرق تو باشم

برای لحظه هم

از جدایی حرف تو باشم

مرا بگذار با من یاد تو باشم

مرا از من مپرس دگر

***

فریاد سکوت

کی دلم کشتند و بردند به خلوتگه مرگ

دل زخم خورده و بیمار مرا

آخر این لخته خون دو جگر گوشه من

که طی سال حوادث شده اند یخ بسته

کی فراموش کند

دل بیمار من

که طی سال حوادث شده بیمار غمی

غم یک نه غم دو

آن دو فرزند گرانمایه من

آن دو مرد که بلند شد

ز کف شهوت شبی

آن دو یک سیب دو نیم

حیف باشد به خدا حیف که رفت

ز کفم رفت به خدا

آن شب لذت ها رفت

آن دو بودند

از لذت شب های دراز

آن دو بودند قوت عشق من و او

اشک ریزم به خدا اشک

که تنم می لرزد

آن دورا یک  یکی از من بردند

شب بارانی و توفانی و بیمناکی بود

شب تاریک و شبی نفرت بار

که درم کوبیدند

به تنم لرزه در آمد چو بید

که کی باشد اکنون

آخر این کیست

که اکنون به در این دل ویران شده ام می کوبد

لحظه­ی تکیه زدم بر دیوار

قلب من خفت دگر

باز کی آمده است

بهر چه آمده است

عرق داغ تنم داغان کرد

دل صد پاره من پیر شده بود

خنجر درد مرا کشته بود

 نام تاریخ دلم بود لب فقر

دست لرزان به قفلی

که از سالهای پیش زنگزده

کهنه و بیمار حوادث بود بردم

تا گشایم در فقر و در غمهای حقیقت هارا

دررا باز نمودم

برفتم به اعماق پریشانی قرنهای قرن

در صفوفی که در آنجا در و دیوار همه

تشنه خون من و تو

من او همه ما بودند

ساکت و بی نفس و ناراحت

با دو چشمان حوادث زده ام بار دگر

به تکرار حوادث دیدم

***

بی وفا

مرا بگذار که می سوزم

بسان آتشی در  یک شب یلدا

در پایان یک پاییز برگ ریزان

مرا بگذار

دگر نا آسوده ام آخر

مرا بگذار فراموشم  بکن

ز من بگذر

که من در سوزش درد های خود

پایان توبا شم

مرا بگذار

ز من بگذر

Маҳбуба Некёр-Афғонистон

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube