مهرانگیز ساحل — افغانستان — آلمان

خاموش…

کیم من؟

یک غروب بی طلوع

آشفته­ ی از جنس جنون

آواره­ ی از دیار تردید

قاصد لحظه های تلخ

سطوری از اوراق تنهایی

غرش ابر سیاه و بی پناه

تابشی از جنس غروب

ساحلی بی دریا…

همصدای اشک…

همزبان غم…

همنوای درد…

پرفریادتر از سکوت

بغضی ناترکیده

غروبی در طلوع…

زاده ایام سرد و سکوت

یک فریاد بی صدا…

یک پیدای ناپیدا !

درد بی درمان عشق

آری! من یک غروب بی طلوع ام !

***

 آرزو….

ماهی را پرسیدند: چه را دوست میداری

گفت: آب را — بی او من هیچم — من نیستم

شمع راگفتند: چه را دوست میداری

گفت: پروانه را ! تنها اوست کز بهر من میسوزد

بلبل را پرسیدند: چه را دوست می داری

گفت: باغ را ! باغ خانه منست

فضایش ترانه منست!

مادررا پرسیدند: که را دوست میداری

جواب داد: اینهم ( پرسشی ) است،  فقط فرزندم را

شب را پرسیدند: چه را دوست داری

گفت: مهتاب را

                 اوست که با این همه سیه رویی من

                                                 باز هم با منست!

شبنم را پرسیدند: چه را دوست خواهی داشت

گفت: گل را!

                مگر نمی بینید که هر صبح برویش بوسه ها نشانده ام

مجنون را پرسیدند: که را دوست میداری

با نیشخند به پرسشگران بدید…

                                   و بی جواب قدم در بیابان نهاد

انسان را پرسیدند: چه رادوست میداری

  زودتر جواب داد:

                  آزادی را…

آزادی،

       زندگی یعنی آزادی….آزادی یعنی زندگی

ببخش مرا که در آب — آتش زدم
ببخش مرا که یک — دو قدم تا سکوت را ندیدم
ببخش مرا که لاله‌ها را پرپر کردم
ببخش مرا که مفهوم ژاله سبز را ندانستم
ببخش مرا که قطرات باران را نبوسیدم
ببخش مرا که زیبایی دنیایت را ندیدم
ببخش مرا که چشم نبستم و… دست نکشودم
… تا رنگ‌ها را در اختیار روح قرار دهم
تا که روح از آن کهکشانی سبز می‌ساخت
…و یا شاید آفتاب آبی
و یا هم سنگ‌های نرم و رنگین تر از رویا!
ببخش مرا که پرنیان واژه ‌هایت را احساس نکردم
ببخش مرا که از ترس از دست دادنت
زیر سایه بودن دستان مهربانت را ندیدم
آخر این همه اقتضای عشق بود … اما من ندانستم
پس نگارا! ببخش مرا…
چونکه من زبان عشق را بیگانه بودم!

Меҳрангези Соҳил – Афғонистон – Олмон

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube