راضیه خدابنده — ایران

نگاهت 

به چشمان تو محتاجم، نگاهت را نگیر از من

در این آبادیِ ویران، سلامت را نگیر از من

دلم سودایِ عشقت را، کماکان زیر سر دارد

از این چشمِ خمارآلود، شرابت را نگیر از من

تو ساحر باشی و من هم، قلندر تاسحر بیدار

در این شب های ظلمانی، چراغت را نگیر از من

به زیرِ بارشِ مهرت، دلم خیسِ تمنا شد

تو از گنجِ درون خویش، لبانت را نگیر از من

سکوتی تلخ پیچیده، در این میخانه ی ویران

از آن لب های گل ریزت، کلامت را نگیر از من

***

عشق

کاش که او صحنه نمایی کند

در دلِ من باز خدایی کند

روز و شبم را غم و هیهات برد

کاش خدا شعبده بازی کند

از قفسِ سرد تنم شاکی ام

کاش دمی بنده نوازی کند

رو به کجا می رود این قلب من

کاش که او اهلاً و هادی کند

بال و پرم را غم غربت شکست

کاش دراین میکده بازی کند

شاد نی ام از شرر خفتگان

کاش که وِی دست درازی کند

هرچه نویسم همه عصیان گری است

کاش که خود قصه سرایی کند.

Розия Худобанда – Эрон

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube