Толеъномаи 2 сентябр 2018

Фориғболӣ кардану ба ҷойи кор дер рафтанатон боиси қаҳру ғазаби роҳбарият мегардад. Нафароне ки ба машрубот дил бастаанд, дучори мушкилиҳои зиёд мегарданд. Аз касе дастгириву кӯмакро интизор нашавед. Мушкилиҳои ба саратон омадаро мустақилона рафъ карданатон лозим меояд. Вақти бештари худро ба наздикон ва шахси дӯстдоштаатон бахшида, табъатон болида мегардад. Саломатии худро эҳтиёт кунед, зеро бемориҳои дар ин рӯз сарзада тӯлонӣ ва табобаташ душвор мегардад.

Савр ( 21 апрел – 22 май)

Дар ин рӯз сари қарори муҳиме омадану бо касе муноқиша карданро маслиҳат намедиҳем. Бо корҳои оилавӣ машғул шуда, нақшаи корҳои минбаъдаро тартиб диҳед. Дар ҳама кор бодиққат бошед, зеро хатари ба ғалат роҳ додану баъдан ҳама корро аз нав оғоз карданатон лозим меояд. Нимаи дуюми рӯз бо ҳар нафари ношинос дарди дил накунед. Саломатиятон баногаҳ нохуб гашта, бемориҳои куҳнаатон аз нав хурӯҷ мекунанд. Саломатии худро эҳтиёт кунеду фориғболӣ накунед. Асабҳоятон хароб ва руҳафтода шуданатон имконпазир аст.

Ҷавзо ( 23 май-21 июн)

Нимаи аввали рӯз аз сафару саёҳат дар дохили шаҳр худдорӣ намоед. Сатҳи даромадатон нимаи дувуми рӯз зиёд гашта, метавонед маблағи худро барои чизҳои даркорӣ сарф намоед. Рӯзи хубест барои мулоқоти ошиқона ва вохӯрӣ бо дӯстон. Вақтҳои охир мушкилоти оилавӣ шуморо сахт ба изтироб оварда буд, вақте расидааст, ки аз пайи дигар корҳоятон шавед. Дар сафарҳо пул кор карда метавонед. Ҳамсар ё шахси дӯстдоштаатон аз шумо кӯмаки молиявӣ мепурсад ё аз ҷиҳози шумо истифода бурдан мехоҳад, ки ин амалаш ба шумо хуш намеояд.

Дар ин рӯз мулоқоти ошиқонаро ба нақша нагиред. Вазъият дар лаҳзаи охир тағйир ёфта, дар ҳолати ногувор мемонед. Азбаски шумо табиатан ба ақидаи дигарон гӯш дода, амал мекунед, вақте расидааст, ки мустақил бошед.  Дар ин рӯзҳо пулҳоятон тамом мешаванду нафаре аз дӯстону шиносҳо дар рафъи мушкилиҳо кӯмак расонида наметавонад. Минбаъд саломатиятонро беҳтар месозед, ба шарте ки бо одатҳои бад ба худ зарар нарасонед. Эҳтимоли шикастани асбобҳои техникӣ вуҷуд дорад.

Ҳамкорон дар рӯятон механданду дар пуштатон ғайбат мекунанд. Ғайбатчиёнро бо насиҳату сухани хуш ба муросо даъват намоед. Айни замон ба муноқиша роҳ доданатон лозим нест. Кору ташвиши зиёд шуморо хаста мегардонад. Бештар истироҳат намоед, нимаи дуюми рӯз барои пешгирӣ намудани бемориҳо ва гирифтани маҳси бадан созгор аст. Вазъи молиявиатон рӯ ба беҳбудӣ меорад. Робита бо дӯстон табъатонро болида мегардонад.

 Асад ( 23 июл – 23 август)

Аввали рӯз хастагии руҳӣ шуморо мисоли лимӯи ҷабида бемадор месозад. Хеле муҳим аст, ки тарзи ҳаёти солимро риоя намуда, аз ғизои равғанин ва тунду шӯр худдорӣ намоед. Вақте расидааст, ки бо истеъмоли витамину меваҳо нерӯи худро барқарор созед. Аз ҳад зиёд бо мушкилоти шахсии худ машғул шуда, боиси ранҷиши наздикон мегардед. Эҳтимол риштаи дӯстиятон бо нафаре аз дӯстон канда мегардад. Нафаре шуморо фиреб додан мехоҳад, дар натиҷа пули калонро аз даст медиҳед.

Дар ин рӯз дар миёни ҳамкорон нақши миёнаравро бозида, чанд нафарро ба мусолиҳа меоред. Муҳимаш  ба касе панду насиҳат нахонед, вагарна ҳарфи гуфтаатонро бар зидди худатон истифода мебаранд. Одати ба кори дигарон бинӣ халониданро партоед, вагарна ба ҳолатҳои пурмоҷаро афтида, худатон зарар мебинед. Аксари намояндагони дар ин мучал тавлидёфта гирифтори руҳафтодагӣ гашта, касеро дидану шунидан намехоҳанд. Нимаи дуюми рӯз вазъият рӯ ба беҳбудӣ оварда, табъатон болида мегардаду сафарҳои роҳи дур бобарор анҷом меёбанд.

Нимаи аввали рӯз аз сафарҳо худдорӣ намоед. Эҳтимоли ба садама гирифтор шуданатон зиёд аст. Барои вохӯриву мулоқоти ошиқона рӯзи мусоид фаро мерасад. Нимаи дувуми рӯз нафаре сабаби фишори руҳиятон мегардад. Эҳтимоли ба даст омадани даромади пулӣ вуҷуд дорад, вале агар онро сарфакорона истифода набаред, зуд кисаҳоятон холӣ мегардад. Нимаи дуюми рӯз ташвишҳои худро фаромӯш карда, нағзакак истироҳат намоед. Нафароне ки аз бемории меъда азият мекашанд бояд парҳезро риоя намуда, аз хӯрокҳои сахту равғанин худдорӣ намоянд.

Дар ин рӯз ягон корро аз пеши худ анҷом надиҳед. Ба ҳар коре, ки даст задан мехоҳед, аввал бо одамони таҷрибадор маслиҳат кунед ё назари дӯстонатонро пурсон шавед, то пул дода барои худ дарди сар нахаред. Дар ҳаёти шахсӣ навигариҳои хуш шуморо интизоранд. Шиносоии тасодуфие, ки нимаи дуюми рӯз ба вуқӯъ меояд, метавонад дари бахту саодатро ба рӯятон боз намояд. Даромади пулӣ ин рӯз дар назар нест. Аз бепулӣ азият кашед ҳам, қарз нагиред. Қарз ба одамоне, ки зери ин бурҷ тавлид шудаанд, кассодӣ меорад. Бо аҳли оилаатон меҳрубон бошед, онҳо такягоҳи шумоянд.

Далвҳои мансабдор ва тоҷир бояд аз аввали  рӯз ба таҷлил ва санҷиши ҳуҷҷатҳо машғул шуда, камбудиҳои ҷойдоштаро ислоҳ намоянд, зеро санҷиши ҷиддие онҳоро дар пеш интизор аст. Душманонатон мехоҳанд шуморо шармандаву рӯсиёҳ гардонанд, вале зиракию заковати зотиатонро ба кор бурда, шумо метавонед аз чоҳи кандаи онҳо бе ягон хатар бигзаред. Муҳимаш асабӣ нашавед. Давлҳои оиладор бояд нисбати саломатии ҳамсару фарзандонашон бепарво набошанд. Дилдодаатонро ранҷонда бошед, барои оштӣ шудан ин ҳафта айёми беҳтарин аст.

Ҳутҳо бояд ин рӯз болидаруҳ бошанд ва тамоми мушкилию ноҷуриҳоро сабурона паси сар намоянд. Ба муноқишаю ҷанҷолҳои дигарон қӯш нашавед, то барои худатон дарди сари зиёдатӣ нахаред. Нимаи дуюми рӯз ба мизонҳое, ки дар сари курсии мансаб нишастаанд, чанд шартномаи кориро пешниҳод менамоянд, дар имзо гузоштани ҳуҷҷатҳо набояд ба саросемагӣ роҳ дод. ҳутҳое, ки фикри хона ё мошин хариданро доранд, имрӯз  метавонанд орзуяшонро амалӣ созанд.