نیکی میرزایی – ایران

صیادان نور

صدای پای سکوت

در حجم سنگین گوشه­ی تنهاییِ اتاق می­پیچد

و من

لمیده بر مبل کهنه­ی صد ساله­ام

در خلوت خاطره­ها

بغض تا خورده

و کهنه­ی سال­های غربت و رنج هجر را

با موج اشک می­شویم

در ذهن منجمد لحظه­ها

گویی زمان ثابت مانده

و من

در هجوم سایه­ی رهروان شب

سالهاست در ساحل خاموش زندان یادها محبوسم

تجسم طرح لب­هایی

که خنده را از آنها دزدیده­اند

بغض سکوت دردهای شبانه­ام را می­ترکاند

گذر حادثه

بهانه­ی هجرتم نیست

صیادان نور کوچم داده­اند

Некии Мирзоӣ – Эрон

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube