لیلا صراحت روشنی — افغانستان

زمهریر

آن سرخ جاری در رگم  شور شراب ناب شد

چشمان مانده به رهم،  بار دگر در خواب شد

لیلا چه افتادت به سر که ناگهان و بی خبر

گل های سرخ عارضت نیلوفر تالاب شد

گنجشک آه از سینه ات پرپرزنان پرواز کرد

دل قطره قطره قطره بررخسار سردت آب شد

لیلا کسی در می زند بیدی که می لرزی مگر؟

برخیز در بگشا چرا آیینه ات سیماب شد

اینک بهارت می رسد تاب و قرارت می رسد

بردیده گانت شب زده، خورشید عالم تاب شد

آن یار آمد پس چرا سرما شگفتش در نگه

دریای جانم ای خدا گرداب شد، گرداب شد

آن سرخ جاری در رگان سیلاب واره ناگهان

زنجیری دیوانه ای بی تاب شد بی تاب شد

آن شعلهء درد نهان بشگفت از چشم ترم

گل های سرخ باورم خوناب شد، خوناب شد

جانم خراب و خسته است دریای چشمم بسته است

ماهی سرخ سینه ام گم گشتهء  مرداب شد

آن سرخ جاری در رگم شور شراب ناب شد

چشمان مانده بر رهم بار دگر در خواب شد

***

ای باد

لیلا چرا بیقراری از عشق بیزار مانده

بی تابی هر ستاره در چشمت بیدار مانده

این باغ این بی نشانه ویران و بی یار مانده

خونش فسرده به رگ ها خسته و بیمار مانده

قامت شکسته درختان بی سکهء برگ و باری

لرزان لرزان لرزان با درد و آزار مانده

گنجشک ها خورد و خسته آواره و پر شکسته

ویران شده آشیان شان وز آن خس و خار مانده

سمفونی بادهارا سرمای دی می نوازد

نی پای کوبی باران نی نغمه سار مانده

ای باد، ای باد، ای باد بنیانگر هر چه بیداد

دستانت بادا شکسته باغ از تو بی بار مانده

لیلا نیابی قراری تن پوش از شعله داری

بیتابی هر ستاره در چشمت بیدار مانده

تا باغ این باغ خفته در زیر آوار و آتش

با زخم های فراوان بی یک پرستار مانده

***

بی دریغ

چون موج شط عشق چه بی تاب آمدی

با آیه های نور سحرتاب آمدی

در چشم ها شگوفهء ناز بهار عشق

در دست هات سورهء مهتاب آمدی

در سینه ات تلاطم یک بحر بی قرار

در هر نگه دو صد غزل ناب آمدی

من سرگران بادم به کویر عطش رها

تو بی ریا چو زمزمهء آب آمدی

صدها شگوفه بر تنم از بوسه ریختی

از جلگه های سبز چو سیراب آمدی

سرما دمیده بود به رگ های باورم

خورشیدرا طلیعهء شاداب آمدی

باران صبحگاه بهاری که بی دریغ

بر خشکزار شهر شب و خواب آمدی

Лайло Сароҳат Рӯшанӣ – Афғонистон

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube