محبوب ترین ورزش ها در ژاپن

در حالیکه بخش اعظمی از تاریخ ژاپن در انزوا و جدا از سایر ملت های دنیا سپری شده، در انتهای قرن نوزدهم درهای این کشور به روی دنیا گشوده شد و ملت آن تعداد زیادی از ورزش هایی که بدین شکل به آنها معرفی شده بود را با آغوش باز پذیرا شدند. برخی از این ورزش ها حتی تا امروز نیز جز ورزش های برتر ژاپن باقی مانده اند. در ادامه تعدادی از محبوب ترین این ورزش ها را به شما معرفی می کنیم.

8- Puroresu

اگر شما با شیوه ای که ژاپنی ها کلمات غربی را خلاصه می کنند آشنا باشید، می توانید این کلمه را نیز به راحتی تلفظ کنید. Puroresu در واقع کوتاه شده ی Pro Wrestling است. علی رغم تمام تلاش هایی که برای ورود این ورزش به ژاپن در اوایل قرن بیستم انجام شد، تا سال 1951 در این کشور پا نگرفت.

بخش زیادی از گسترش این ورزش مرهون اولین ستاره ی بزرگ آن یعنی ریکیدوزان (کشتی گیر سابق سومو با ملیت کره ای-ژاپنی) است که در دوران بحران هویت پس از جنگ، قهرمانی را به ژاپن هدیه داد. از جمله کشتی گیران محبوب معاصر دیگر می توان به جاینت بابا، آنتونیو اینوکی و تایگر ماسک (گروهی چهار نفره که به نوبت ماسک به چهره می گذاشتند) اشاره نمود.

پورورسو مانند همتای آمریکایی خود داستان محور نبوده و بیشتر با جنبه های ورزشی سر و کار دارد چرا که بیشتر کشتی گیران این رشته رزمی کار بوده اند.

7- بوکس

وقتی دریادار پری دستور بازگشایی بنادر ژاپن را در سال 1854 داد، مردان او بوکس را به ملت ژاپن معرفی نمودند. تسونکیچی کویاناگی (کشتی گیر سومو با درجه ی اوزکی) توسط شوگون برای مبارزه با یک بوکسور و کشتی گیر در سری مبارزات هنرهای رزمی انتخاب شد. از آنجا و با اولین مبارزات در سال 1887 بود که این ورزش در ژاپن باب شد.

یوجیرو واتانابه را به عنوان پدر بوکس ژاپنی می شناسند که قبل از آمدن به ژاپن و تاسیس کلوب نیپون کنتو در سال 1921 در آمریکا به سر برده و از سن 16 سالگی در کالیفرنیا تعلیم دیده بود. در سال های بعد تعداد زیادی فدراسیون و انجمن بوکس ایجاد شده و منجر به شکل گیری انجمن کنتو حرفه ای تمام ژاپن در سال 1931 شدند که در نهایت به انجمن بوکس حرفه ای ژاپن JPBA تبدیل گشت و از سال 2000 نیز این نام را حفظ نموده است.

قوانین حاکم بر بوکس حرفه ای ژاپن تحت نظر کمیسیون بوکس همین کشور تنظیم شده اند تا بوکسورها را به مبارزه در داخل کشور خود تشویق کنند. به همین دلیل است که تعداد اندکی از بوکسورهای ژاپنی در پی بدست آوردن مقام های بین المللی هستند و قهرمانان ژاپنی معمولا در دنیا شناخته شده نمی باشند.

6- مسابقات اتومبیل رانی

مسابقات اتومبیل رانی به شکل رقابتی از دهه ی 1920 در ژاپن وجود داشته، اما تا قبل از بازگشایی پیست سرعت تاماگاوا در سال 1936 این ورزش پیست دائمی و مشخصی نداشت. سویچیرو هوندا که بعدها کارخانه ای به همین نام را پایه گذاری کرد یکی از اولین رقبا در این مسیر جدید بود. شرکت تازه تاسیس نیسان هم با تیم کارخانه ی خود در مسابقات شرکت می کرد.

پس از تاسیس کارخانه، در سال 1962 هوندا پیست مسابقه ی بین المللی سوزوکا را بازگشایی کرد که بیشتر با نام Suzuka Circut شناخته می شود. تعداد زیادی از مسابقات قهرمانی در این پیست برگزار شده اند که از جمله مشهورترین آنها می توان به مسابقات فرمول یک اشاره کرد. میتسوبیشی نیز در اوایل دهه ی 60، پیست مسابقه ای به نام Fuji Speedway را تاسیس نمود که امروز تویوتا مالک آن است. همواره بزرگترین مسابقات اتومبیل رانی در ژاپن در یکی از این دو پیست برگزار شده اند. هرچند در سراسر ژاپن سرجمع 20 پیست سرعت اتومبیل رانی وجود دارد.

5- گلف

مانند بسیاری دیگر از ورزش های موجود در این لیست، گلف نیز یک محصول وارداتی از دنیای غرب است که همزمان با اصلاحات میجی (1912-1868) وارد ژاپن شد. یک مهاجر انگلیسی به نام آرتور هسکث گروم مدت 33 سال در کوبه زندگی کرده و از اینکه نمی توانست ورزش محبوب خود را انجام دهد خسته شده بود. بنابراین او و دوستانش تصمیم گرفتند که زمین گلفی با 4 سوارخ در کوه روککو که پس زمینه ی کوبه را تشکیل می دهد، بسازند. این زمین در سال 1901 به اتمام رسید، اما در سال 1903 به زمینی با 9 سوراخ گسترش پیدا کرد تا تبدیل به کلوب گلف کوبه شود.

در این حال، گلف برای مدتی تقریبا فقط در انحصار مهاجران و ژاپنی های در غرب تحصیل کرده بود. بازگشایی زمین گلفی در توکیو در سال 1914 آن را به فرهیختگان سنتی ژاپنی نیز معرفی نمود و علاقه به این ورزش آنقدر گسترش یافت که تا سال 1940، 71 زمین گلف دیگر در ژاپن بازگشایی شدند.

پس از آنکه نظام طبقاتی ژاپنی بعد از جنگ جهانی دوم از هم فروپاشید، هر روز تعداد بیشتری از طبقه ی متوسط شروع به بازی گلف کردند و این موج جدیدی از بازیکنان را به این رشته سرازیر کرد. زمین های گلف به مکانی مناسب برای بستن قراردادهای تجاری و نشانه ای از حرکت رو بالا شناخته می شدند تا اینکه در اوایل دهه ی 90 میلادی، حباب اقتصادی از هم فروپاشید.

امروز بازی گلف به سن، قشر یا جنسیت خاصی محدود نمی شود. بیشتر گلف بازهای مدرن ژاپنی، جوان هستند که از آن جمله می توان به ریو ایشیکاوا ( در سن 15 سالگی به شهرت رسید) و همین طور افراد دیگری همچون هیدکی ماتسویاما و گلف باز خانم رده بالا به نام آی میازاتو اشاره کرد.

4- سومو

سومو همواره به عنوان ورزش ملی ژاپن شناخته شده و از زمان های دور در این کشور مطرح بوده است. الهام بخش این ورزش در اصل مراسم شینتو (کشتی انسان با یک خدا) بوده و مسابقات حرفه ای آن در سال 1648 در معبد Tomioka Hachiman-gu توکیو آغاز شد.

در این ورزش دو روش پذیرفته شده برای ادعای قهرمانی وجود دارد: اول اینکه حریف خود را به بیرون رینگ بیندازید، دوم اینکه اگر هر بخشی از بدن حریف شما به غیر از پاها با زمین تماس داشته باشد، شما برنده اعلام می شوید. البته که موارد دیگری نیز برای بی کفایتی تعریف شده و آن زمانی است که کمربند کشتی گیر یا همان ماواشی باز شود.

هر سال 6 مسابقه سومو در ژاپن برگزار می شود که هر کدام از آنها 15 روز به طول می انجامند. کشتی گیران رده های پایین تر ابتدا کار خود را آغاز کرده و ماجرا همین گونه ادامه پیدا می کند تا کم کم کشتی گیران رده بالاتر وارد رینگ یا همان دوهیو شوند. دو کشتی گیر برتر که معمولا با نام های یوکوزونا و اوزکی شناخته می شوند در آخر با هم مبارزه می کنند تا مسابقات تمام شود.

یوکوزونا رتبه ای بسیار عالی و مقامی است که از سال 2000 هیچ کشتی گیر ژاپنی آن را کسب نکرده چرا که نتوانسته اند رقیبان مغولی خود را از پا درآورند.

3- تنیس

اینگونه باور می رود که تنیس اولین بار در سال 1878 وارد ژاپن شده باشد، یعنی زمانی که 5 زمین تنیس توسط خارجی ها در پارک Yokohama’s Yamate ساخته شدند. در همان سال، جورج ای للاند برای معرفی تربیت بدنی به سبک غربی به ژاپن دعوت شد و به نظر می رسدکه تلاش او باعث شد که امروز این ورزش در سراسر ژاپن تدریس شده و مورد اقبال باشد. هرچند هزینه ی تهیه ی مواد برای توپ های تنیس استاندارد منجر به توسعه ی تنیس نرم شد که در آن از توپ های لاستیکی انعطاف پذیر استفاده می کردند. تا سال 1886، تنیس نرم شکل استانداردی از این ورزش بود که در ژاپن بازی می شد و همچنان نیز در مدارس دولتی تدریس می شود.

بدین ترتیب از آن زمان تاکنون تنیس جایگاهی مهم در فرهنگ ژاپنی بدست آورده است. در همین رشته ی ورزشی بود که ژاپن اولین مدال های المپیک را از آن خود نمود که هر دوی این مدال ها توسط ایچیا کوماگای در المپیک انتورپ 1920 کسب شدند. امپراطور ژاپن آکیهیتو نیز امپراطریس میچیکو را در یک زمین تنیس در شهر ساحلی کاروئیزاوا در سال 1957 ملاقات نمود. مانگایی به نام «شاهزاده ی تنیس» در ژاپن بالغ بر 50 نسخه فروخته است. در سال 2015 یکی از ورزشکاران این رشته به نام کی نیشیکوری جز 10 تنیسور برتر دنیا قرار گرفت و همین موضوع باعث شد که محبوبیت این رشته در ژاپن به شکل شگفت انگیزی بالا رود.

2- فوتبال

خیلی قبل از معرفی فوتبال، ورزشی باستانی به نام کیک بال یا همان cuju در چین بازی می شد و به کره و ژاپن (با نام kemari) راه یافته بود. در قرن نوزدهم بین سال های 1873 و 1879، ورزش مدرن فوتبال توسط فرمانده-ستوان آرچیبالد لوسیوس داگلاس از ارتش دریایی سلطنتی بریتانیا به دانشجویان دانشکده افسری نیروی دریایی ژاپن آموزش داده شد.

جالب است بدانید که انجمن های فوتبال در دهه ی 20 میلادی تشکیل شدند اما تا سال 1930 تیم ملی ژاپن تشکیل نشد. در سال 1936 این تیم کار خود را در بازیهای المپیک آغاز کرده و مقابل تیم سوئد با نتیجه ی 3 بر 2 به پیروزی دست یافت. قبل از جنگ جهانی دوم این ورزش با نام shukyu یا همان کیک بال نامیده می شد اما تاثیرات آمریکایی بعد از جنگ جهانی دوم باعث شد که نام این رشته به Sakka یا همان soccer تغییر کند.

اولین لیگ ملی در سال 1965 ترتیب داده شد که باشگاه های آماتور 8 شرکت در آن حضور داشتند. مدال برنز سال 1968در المپیک مکزیک محبوبیت این رشته ی ورزشی را دوچندان کرد اما این رشته تا سال 1992 نیمه حرفه ای باقی ماند یعنی تا سالی که لیگ حرفه ای ژاپن به نام J.Leage با 10 تیم تشکیل شد.

در حال حاضر 18 باشگاه فوتبال حرفه ای در ژاپن فعالیت می کنند. ستارگان زیادی از لیگ حرفه ای ژاپن برخاسته اند که بسیاری از آنها در باشگاه های فوتبال سراسر دنیا بازی می کنند. تیم فوتبال مردان به نام Samurai Blue شناخته می شود.

تیم فوتبال زنان خارج از مسابقات ملی محبوبیت چندانی ندارند. هرچند تیم ملی فوتبال زنان ژاپن که با نام Nadeshiko Japan شناخته می شود، پس از برد مقابل آمریکا در فینال جام جهانی زنان سال 2011 توجه زیادی را معطوف خود نمودند.

1- بیس بال

بیس بال بدون شک برترین ورزش ژاپن بوده و به شوخی ورزش ملی ژاپن نامیده می شود ( ژاپن در حقیقت هیچ گونه ورزش ملی رسمی ندارد، حتی سومو یا کندو نیز از این قاعده مستثنی نیستند).

درست است که تمام ژاپنی ها کلمه ی بیس بال را متوجه می شوند اما در زبان ژاپنی و هنگامی که صحبت از لیگ حرفه ای است آن را یاکیو یا پورو یاکیو صدا می زنند. این ورزش حتی در سطح دبیرستان نیز بسیار جدی گرفته می شود و رقابت های قهرمانی در همین سطح نیز جز پرطرفدارترین برنامه ها هستند.

بیس بال در سال 1872 به ژاپن معرفی شد اما 64 سال طول کشید تا یک لیگ کاملا حرفه ای شکل بگیرد. تا سال 1950 این لیگ به اندازه ای بزرگ شده بود که به لیگ مرکزی و لیگ اقیانوسیه تقسیم شده بود.

بین بیس بال ژاپنی و آمریکایی تفاوت های خیلی اندکی وجود دارد. توپ ژاپنی و همین طور منطقه ی ضربه و زمین بازی در ژاپن اندکی کوچک تر هستند. در لیگ های ژاپن بازیکنان آمریکایی نیز حضور دارند، البته تنها 4 بازیکن خارجی می توانند در هر تیم ژاپنی بازی کنند.