فریبا صدیقیم- لوس انجلس- ایران

 تا تو

نزدیک­ترین راه تا تو

خیال باطل کبوتریست

که روزانه پرهایش را به هم کوک می­زند

و شب­های بی­شمار

رویای تو را دور می­زند

به شماره­ی باران­های این شهر چتر خریده­ام

به تعداد سیگارهایش دود شده­­ام

و به اندازه­ی قتل­هایی که اتفاق نیفتاد

سرم را بریده­اند و راهی­ام کرده­اند به ناکجا

در زنبیلم همیشه سه چیز هست

تلفنی که از بند ناف زمین جدا مانده است

زنی که هرگز عاشق نشد

و … سومی یادم نیست

حالا بگذار تلفن­ها مدام زنگ بزنند

و تو پشت تمام مکالمه­ها غایب نشسته باشی

با لبخندی که کش می­آید

و رفته رفته آب می­شود و قطره قطره روی رویاهایم می­ریزد

فرقی هم که ندارد

بود و نبودت قطره بارانی است که سیب خیال مرا خشک می­کند

خیال مرا خشک می­کند، اما

در زنبیلم همیشه مقداری باران هست

و سومی یادم نیست

سرم را بریده­اند و راهی­ام کرده­اند به ناکجا

صندلی­های خالی نشست کرده­اند

این خالی­ترین مهمانی جهان است

آخرین دور رقص را با باد چرخیده­ام

تنها من بودم انگار

و تلفنی که لال شده است

دنیا شناگر ماهری می­خواست

دنیا شناگر ماهری می­خواست

***

دو زمستان

چشم می­گذاری

من در لباس تنگ نوزادی­ام پنهان می­شوم

یک….. دو…… سه سُک سُک

همه پیدا می­شوند

و من بین دو زمستان گم می­شوم

آسمان روی ابرها خوابش برده

حتی دیگر چای داغ هم جان زمستان را گرم نمی­کند

و کرسی مادر بزرگ

گردن بندی را که از دانه­های برف ساخته­ام

آب نمی­کند

چشم­هایم را می­بندم

یک…دو…سه

همه گم شده­اند

Фарибо Садиқим – Лос-Анҷелес-Эрон

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube