هانی محمدی — ایران

چشمانت

ﮐﺎﺵ ﻫﯿﭻ ﭘﻨﺠـﺮﻩﺍﯼ

ﺗﻮﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ

ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺍﺯ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﻫﺎﯾﯽ

ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ

ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ ی ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ

ﺑﻮﺳﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ …

***

 بی پایان

می روی

ﻭ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﺩ

ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺣﺘﻲ

ﻳﻚ ﻭﺟﺐ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺧﻴﺲ ﺷﻮﺩ!

ﻭ ﺍﻳﻦ

آﻏﺎﺯ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﮕﻲ زنی ست

ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ

ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ آﺏ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ …

 ***

بوی تنت

پنجره هارا می بندم
مبادا اتاق
«بوی تنت را به باد بدهد»
و فنجان به دست
به مورچه هایی نگاه می کنم
که دور تا دور پای تو حلقه زده اند
آنها هم مثل من منتظراند
«بخند»
تا شیرین ترین اتفاق دنیا
از گوشه لب هایت بیافتد…
***

آوازه

ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺗـــﻮ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻣـــﻦ

ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻣـــﺎ

ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟

ﻧﻪ ﮔﻠﻲ

ﻧﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﻱ

ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭﺧﺘﻲ

ﻓﻘﻂ

ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ

ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ

ﺷﻬﺮﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﻨﺪ …

 ***

ماه 

ﻣﺎﻩ

ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺍﻧﮕﻮﺭﻫﺎ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ

ﺑﯽ ﺷﮏ

ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ

ﺍﺯ ﺳﺎﻕ ﺗﺎﮎ ﻫﺎ

ﺷﺮﺍﺏ ﭼﮑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ…

***

نبودنت

هر شب

نبودنت را به آغوش مى کشم

و هر صبح

خاطره اى خیس را آویزان می کنم

اشک هایم که خشک شود

بوی دلتنگى بلند مى شود

و تنهایى

شبیه مردى که به آنها گیره مى زند

مبادا

فراموشى بوزد.

Ҳонӣ Муҳаммадӣ – Эрон

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube