سایه — هرات — آمریکا

دور از آشیان

ناله ام از سینه اندوهبار افتاده ام

لاله ام کز داغ دل در کوهسار افتاده ام

نخل ایام شبابم شد دوتا از بار غم

نونهالم در چمن وز برگ و بار افتاده ام

شمع سان میسوزم و پروانه سان جان میدهم

پاره دردم ز قلب داغدار افتاده ام

اشک گلگونم که می بارم چو ابر نوبهار

آه جان سوزم که از قلب نگار افتاده ام

جایگاهم بزم محبوبان نمی باشد که من

برگ پائیزم که اندر جویبار افتاده ام

نوبهار عمر من با نامرادیها گذشت

شمع بی نورم که بر پای مزار افتاده ام

هیچ کس مارا بجمع خویشتن جایی نداد

گوشه عزلت ز دست روزگار افتاده ام

داغها دارم بدل پنهان ز چشم دیگران

بسملم وز داغ حرمان بیقرار افتاده ام

مرغ بی بال و پرم از آشیان گشتم جدا

شایدم، ای دوستان، در رهگذار افتاده ام

***

اسیر

زنم که گوشه عزلت حرمسرای منست

ز حال زار من آگه فقط خدای منست

به زندگی نکند کسی مرا تقدیر

دریغ و درد پس از مرگ از برای منست

نگر، سرشت من از رنج و غم بود زیرا

که یأس و جور و جفا همه در قفای منست

در این سرای وجود مرا نیست حق آزادی

چرا که قید اسارت بدست و پای منست

زنم که مصدر کاری بچشم مرد نیم

اگرچه بار جهان روی شانه های منست

شکسته بال چو مرغ اسیر در قفسم

که ترجمان دل من همین نوای منست

منم که مادر نام آوران دورانم

و باغ خلد برین زیر گامهای منست

به رسم عهد جهالت به خانه در گورم

به نام اینکه زنم من، همین جزای منست

کشیدم ستم و جور مرد سالاری

 اگرچه واژه آزادی ندای منست

منم که مایه عیش و سرور مردانم

هزار غصه ناگفته ماجرای منست

زدند قفل خاموشی اگر دهان مرا

برای اینکه هزاران ستم سزای منست

ولی سرشت من از استقامت است و وفا

سکوت عادت این طبع پارسای منست

علاج زخم دلم را ز من چه می پرسی

یقین که مرگ دوای من و شفای منست

غرور و نخوت و شاهنشهی است حرفه مرد

چو سایه خاک ره و صبر مقتضای منست

Соя – Ҳирот – Амрико

Pressa.tj Бохабар аз гапи ҷаҳон бош!
Моро пайгири намоед Telegram, Facebook, Instagram, YouTube