Аз таҳти дил бихандед!

“Агар мн нагум, мекафум”

Дар яке аз боғҳои маданият як мард бо зане гаштугузор дошт. Баногаҳ як зани ҳамсояаш ин мардро бо маъшуқааш мебинад. Мард дар хиҷолат шуда, аз бозор ду халта меваҷоти беҳтаринро харид мекунад. Болои ин боз 300 сомонии дигар ба зани ҳамсоя дода, хоҳиш мекунад, ки ба занаш хабар нарасонад.

Субҳи барвақт, соати 6-и саҳар дарвозааш тақ-тақ мешавад. Мард рафта, дарвозаро мекушояду зани ҳамсояро мебинад, ки ҳар ду халта дар дасташ. Зани ҳамсоя мегӯяд:

— Ака, мана меваҷоту 300 суми додаатонро гиред, хафа нашавед, агар мн нагум, мекафум.

Ангушт

Ба телефони марде паёмак меояд:

— Мо завҷаи шуморо дуздидем. Бар ивазаш 100 000 евро талаб дорем. Барои исботи гуфтаҳоямон ангушташро бурида, ба шумо равон мекунем.

Шавҳар дар ҷавоб мегӯяд:

— Номаъқул кардед, ангушти ягон каси дигарро равон кунед чӣ? Ба ман каллаашро равон кунед!

Саволи омӯзгор

Муаллима аз Мурод мепурсад:

— Мурод, ту калон шавӣ, чӣ мешавӣ?

Мурод мегӯяд:

— Вақте калон шавам, тоҷир мешавам. Зан гирифта, барояш бриллианту пӯстини қимматбаҳо тақдим карда, ба тарабхонаҳо мебараму ба ӯ “Феррари”-и тамғаи охиринро туҳфа мекунам.

Омӯзгор дар ҷавоб:

— Офарин, Мурод! Ба ҷоят шин. Акнун, Абдулло, ту гап зан, ки чӣ шудан мехоҳӣ?

Абдулло дар ҷавоб мегӯяд:

— Муаллима, ман пештар кайҳоннавард шудан мехостам, ҳозир бошад, зани Мурод шудан мехоҳам.